Του Σπύρου Λυκούδη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα μας. Το φάντασμα της αποτυχίας και της ολοκληρωτικής μας πλέον κατάρρευσης, ως κράτος και ως κοινωνία, ως ακέραια και δημοκρατική Πολιτεία. Πρέπει οριστικά και καθοριστικά να το απομακρύνουμε, να ξεφύγουμε από τη Σισύφεια και άγονη γραμμή, από τον φαύλο κύκλο, να διώξουμε οριστικά τη Δαμόκλεια σπάθη του Grexit που ξένοι και εγχώριοι κύκλοι κραδαίνουν πάνω από το κεφάλι μας.

Χρειάζεται να χαράξουμε μια πορεία σταθερού και ενάρετου κύκλου. Κι αυτό προϋποθέτει πάνω από όλα ορισμένες βασικές παραδοχές: ότι η χώρα είναι οριστικά αγκυροβολημένη στη Δύση κι ότι έχει ταυτίσει το εθνικό της πεπρωμένο με την Ευρώπη και με τους άλλους εταίρους της Ευρωζώνης.

Μόνο στη βάση των παραδοχών αυτών που ενσωματώνουν τις ευρωπαϊκές αξίες, που είναι και δικές μας αξίες, μπορούμε να ξαναχτίσουμε τη χώρα, με νέα υλικά, με νέες αξίες, με νέες νοοτροπίες.

Χρειαζόμαστε ένα Νέο Εθνικό Αφήγημα όχι ένα Νέο Εθνικό Παραμύθι. Με άμεση εφαρμογή όλων των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Με συγκεκριμένους και ρεαλιστικούς Στόχους. Με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα επίτευξης. Με πολιτικές δυνάμεις που θέλουν και Μπορούν. Με ικανό και επαρκές πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό.

Πρέπει όλοι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Φευ! Στην αχρείαστη εκλογική αναμέτρηση που μας οδήγησαν, επανεμφανίζονται και πάλι ο παλιός και καταστροφικός παλαιοκομματικός δικομματισμός με τα πιο αποκρουστικά προσωπεία του. Τη ΝΔ τη γνωρίζουμε. Με μειλίχιο ύφος προσπαθεί να σκίσει κι αυτή ορισμένα φύλλα του νέου επαχθούς Μνημονίου και να παρουσιάσει ένα νέο “σωτήριο” πρόσωπο. Ο μοιραίος κ. Τσίπρας, πριν καν στεγνώσει η μελάνη του σκληρότατου Μνημονίου στο οποίο φέρει φαρδιά-πλατιά τη δική του υπογραφή, κατάρτισε «παράλληλα» προγράμματα, επαγγέλλεται την «απαγκίστρωση» και την «απεμπλοκή». Εξακολουθεί να ζει στο «παράλληλο» σύμπαν του δικού του κόσμου. Άλλοι υπόσχονται «επαναδιαπραγμάτευση» και πράσινα άλογα. Ωραία λόγια, για κουρασμένα πλέον ώττα. Το παραμύθι συνεχίζεται.

Η αλήθεια είναι ότι τα περιθώρια διορθωτικών κινήσεων της νέας κυβέρνησης που θα προκύψει είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Τα περιέγραψε με σαφήνεια και ευθύνη ο Σταύρος Θεοδωράκης υποβάλλοντας συγκεκριμένες προτάσεις.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια ισχυρή μεταρρυθμιστική ώθηση που να ξεπερνά τις δεσμεύσεις του Μνημονίου, όπως π.χ. η Παιδεία όπου έπεσε αλύπητα ο μπαλτάς της «αριστερής» κυβέρνησης. Χρειάζεται να πνεύσει ένας νέος, ούριος μεταρρυθμιστικός άνεμος, να δημιουργηθεί η κρίσιμη κοινωνική μάζα αποδοχής.

Αυτό είναι το νόημα της πολιτικής πρότασης του ΠΟΤΑΜΙΟΥ για κυβερνήσεις συνεργασίας μακράς πνοής με πλειοψηφική κοινωνική βάση, όχι απλώς κοινοβουλευτική.

Ένα ισχυρό ΠΟΤΑΜΙ στην κοινωνία και τη Βουλή μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό και καταλυτικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση. Διότι, ως νέο και άφθαρτο μεταρρυθμιστικό κίνημα για την Εργασία, την Παιδεία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη και Θέλει και Μπορεί.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα έχουν ως επίκεντρο το πολιτικό σύστημα, το κράτος και το Δημόσιο, την Αχίλλειο πτέρνα της χώρας, αλλά και τη μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων. Εδώ θα κριθούν τα πάντα. Είναι η Λυδία λίθος κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.

Ορισμένα κέντρα ισχύος και επιρροής, καλοπροαίρετα άτομα που γνήσια αγωνιούν για το μέλλον της πατρίδας μας, έσπευσαν να αναγορεύσουν τον κ. Τσίπρα ως τον πιθανό ηγέτη μιας νέας φαντασιακής Κεντροαριστεράς, «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας ή άλλα ηχηρά παρόμοια, έχοντας ως δείγμα τη «ρεαλιστική» στροφή που πραγματοποίησε με το Μνημόνιο. Φοβάμαι πως πλανώνται πλάνη οικτρά. Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Ο κ. Τσίπρας επεδίωξε συνειδητά τη ρήξη με τους εταίρους μας και την τελευταία στιγμή έκανε «στροφή» για να σώσει το πολιτικό του μέλλον. Κανένας σοβαρός πρωθυπουργός της χώρας δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος μιας επιλογής που οδηγούσε στην Κόλαση και την ολοκληρωτική καταστροφή. Η ευθύνη, όχι μόνο η πολιτική, ήταν βαρύτατη. Έντρομος την απέφυγε. Έπραξε το αυτονόητο έχοντας ο ίδιος αυτοεγκλωβιστεί και αυτοπαγιδευτεί, μαγεμένος από το είδωλο της αυταπάτης του και της αχαλίνωτης οργουελιανής ολοκληρωτικής προπαγάνδας του. Η «αντι-μνημονιακή» χίμαιρα με την οποία έθρεψε το εκλογικό του ακροατήριο κατέρρευσε πλήρως ως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης. Ο ελληνικός λαός άρχισε ήδη να πληρώνει πανάκριβα την αλαζονεία της ψευδο-ισχύος που τροφοδοτούσε τον πολιτικό ναρκισσισμό της κομματικής ηγεσίας.

Η διαβόητη «προσαρμογή» της ηγεσίας του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά άσκηση πολιτικού χαμαιλεοντισμού. Η πολιτική του κουλτούρα παραμένει η ίδια. Δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή ούτε δυτική. Η νέα σε ηλικία ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει γερασμένες ιδέες. Τις ξέθαψε από το νεκροταφείο της ιστορίας κι έφτιαξε ένα παρωχημένο και καταστροφικό μείγμα προσθέτοντας στη σούπα τον Μπαλιμπάρ, το νεωτερικό πολιτικό πολτό του Ζίζεκ και των ομοίων του. Η ξύλινη κομματική γλώσσα και ο άκρατος εθνολαϊκιστικός λόγος, κακέκτυπο του ανδρεοπαπανδρεϊκού λαϊκισμού, είναι η μόνη διάλεκτος που γνωρίζει. Με αυτή τρέφεται, αυτή μόνο γνωρίζει. Δεν έχει τα εργαλεία για να κατανοήσει τη σημερινή πραγματικότητα ούτε τις αρχές, τις αξίες και την πολιτική για να την αλλάξει. Δεν έχει καμιά σχέση με έναν σύγχρονο, ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό και Κεντρο-αριστερό λόγο.

Αλλά και ως «αριστερή» κυβέρνηση με τον εντιμότατο κ. Καμμένο όχι μόνο απέτυχε πλήρως αλλά και φόρτωσε τη χώρα με δυσβάσταχτα βάρη. Δεν έχει να παρουσιάσει κανένα αξιόλογο έργο. Σπάνια κυβέρνηση απέτυχε και κατέρρευσε μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα. Μόνο δεινά επισυσσώρευσε. Το δήθεν «ηθικό» πλεονέκτημα βουτήχτηκε μέχρι το λαιμό στις παλαιοκομματικές πρακτικές, την πολιτική πελατεία, τον κομματισμό, το νεποτισμό, τη συντεχνιακή λογική και την αυταρχικότητα. Δολοπλόκησε τη δική του διαπλοκή. Δολοφόνησε εν ψυχρώ την ιδιωτική οικονομία. Καταπάτησε ωμά μια από τις πιο πάγιες αρχές της αριστεράς, τον αναλογικό εκλογικό νόμο για τον οποίο ποιεί τη νήσσα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά αναπόσπαστο μέρος του φθαρμένου παλαιού πολιτικού συστήματος. Μετέρχεται τις ίδιες μεθόδους. Επιδιώκει τους ίδιους σκοπούς. Η χώρα δεν χρειάζεται μια τέτοια κίβδηλη και απαρχαιωμένη «αριστερά» του χτες και του τίποτα.

Η χώρα χρειάζεται μια ΜΕΤΤΑρυθμιστική Αριστερά, Σύγχρονη, Προοδευτική και Ευρωπαϊκή, που να μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο. Μια Αριστερά που σέβεται, αναγνωρίζει και υπερασπίζεται πλήρως τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις των πολιτών σε όλους τους τομείς. Μια Αριστερά, που επιδιώκει την ανάπτυξη με μοχλό την ιδιωτική οικονομία για την καταπολέμηση της ανεργίας, την προστασία των εργαζομένων, την εξωστρέφεια, την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα, την αύξηση του πλούτου και τη δίκαια κατανομή του, όχι την εξίσωση της μιζέριας και της φτώχειας. Μια Αριστερά που οικοδομεί και υπερασπίζεται δίκαιους και ισότιμους κανόνες πρόσβασης στα δημόσια αγαθά και στις κοινωνικές υπηρεσίες, την Παιδεία, την Υγεία και τον Πολιτισμό. Που οικοδομεί το κοινωνικό κράτος με ενιαίους κι όχι συντεχνιακούς κανόνες. Που δημιουργεί ίσες ευκαιρίες. Που προστατεύει με συγκεκριμένες πολιτικές τους φτωχούς, τους αδύναμους και τα χειμαζόμενα μικρο-μεσαία στρώματα. Μια Αριστερά που συμμετέχει ενεργά και συντονίζει το βηματισμό της με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, που σέβεται τις συμμαχίες και την ασφάλειά της και δεν διακυβεύει τη γεωπολιτική της θέση. Που εμπνέει σεβασμό σε φίλους και εχθρούς. Εμείς αυτήν την Αριστερά υπηρετούμε με τις αξίες και την πολιτική μας δράση.

Διότι, πιστεύουμε βαθύτατα ότι μόνο μια τέτοια Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών και να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας και προόδου, υπηρετώντας το συμφέρον της χώρας.

Όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές, όχι από θυμό ή διαμαρτυρία αλλά από πεποίθηση ή ελπίδα, ας αναλογιστούν αν η χώρα χρειάζεται μια Αριστερά που ασχολείται ακόμα με τον Λίβανο και τη Βάρκιζα ή την προσομοίωση της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόσφκ, αν μια τέτοια αριστερά ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους και στο μέλλον των παιδιών τους. Ας αναλογιστούν κι ας σταθμίσουν ξανά τη στάση τους.

Όσο για εμάς, τη ΜΕΤΑρρυθμιστική Αριστερά, θα δώσουμε και πάλι μαζί με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ την εκλογική μάχη ώστε με τη δύναμη που θα μας εμπιστευθούν οι πολίτες να αποτελέσουμε την κινητήρια δύναμη των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών αλλαγών που τόσο έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια βραδυπορίας και αποτυχίας.

Οι πολίτες δεν πρέπει να παγιδευτούν στα δόκανα της παραδοσιακής Δεξιάς και της τσαβικής εθνολαϊκιστικής ιδεοληψίας που εμφανίζεται ως σύγχρονη Αριστερά.

Δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε νέα αδιέξοδα.

Πρέπει να ανοίξουμε έναν καινούργιο δρόμο.

Όλους τους έχουμε δοκιμάσει.

Όλους τους έχουμε ακριβά πληρώσει.

ΤΩΡΑ ΠΟΤΑΜΙ.

Δημοσιεύθηκε στην Μεταρρύθμιση

05/09/2015