Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Άρθρα-Δηλώσεις

Οι καιροί δεν περιμένουν!

Του Σπύρου Λυκούδη

Η αριστεροδεξιά κυβέρνηση των Συριζανέλ εκγυμνάζεται και πάλι στις γνωστές της ακροβασίες.

Είτε με την εικονική «σκληρή διαπραγμάτευση» για να συγκαλύψει μια ακόμη οδυνηρή ταπείνωση για τη χώρα.

Είτε με σκηνικό εκλογικού κλίματος. Με διχαστικό λόγο, με απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Με άφθονη χυδαιότητα κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Με το «εμείς ή εσείς» ωσάν να κατοικούμε σε διαφορετική χώρα, ωσάν να μην έχουμε πληρώσει βαρύτατο τίμημα διχασμού από τους εμφυλίους μας. Με την ποδηγέτηση της ελευθεροτυπίας με την περιφρόνηση των δημοκρατικών θεσμών.

Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον λαϊκισμό, τις ξεπερασμένες πρακτικές, τις ιδεοληψίες, την αχαλίνωτη προπαγάνδα της. Την καθεστωτική συμπεριφορά της. Έχει γίνει τελικά πρώτη της φύση. Τρέφεται από αυτή και από την κίβδηλη διπολική αντιπαράθεση. Έχουν εξαφανιστεί οι διαχρονικές αξίες της σύγχρονης και δημοκρατικής αριστεράς. Το ήθος και η πολιτική της αρετή.

Θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία ή να παραμείνει υπολογίσιμος παίκτης στην πολιτική σκηνή. Σε βάρος της πολιτικής σταθερότητας και των συμφερόντων της χώρας.

Ο κ. Τσίπρας βαυκαλίζεται ακόμα με τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Προτιμά την «παράδοση», του παλαιοκομματισμού, των ψεμάτων, της παραπλάνησης.

Δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν πείθει πια η συνεχής αναφορά στους «αδίστακτους δανειστές». Και στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον του άμεμπτου έθνους μας το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, οι «μύριοι» εχθροί μας. Όλα αυτά τελείωσαν αφού πρώτα τελείωσαν όλους μας.

Από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει εγκλωβισμένη στο αίτημα για άμεση προσφυγή στις κάλπες αν και γνωρίζει ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε μπορούν να προκύψουν από «αυτοδύναμα» δυνητικά αποτελέσματα.

Έχει περιορίσει το σύνολο σχεδόν της πολιτικής της παρουσίας στο αίτημα για εκλογές και έχει έτσι δημιουργήσει και δικά της αδιέξοδα. Εξάλλου είναι δεδομένο ότι δεν καταγράφεται στην κοινωνία τέτοιο πλειοψηφικό ρεύμα που να οδηγεί σε επιταχυνόμενες εξελίξεις.

Στην κοινωνία και την κοινή γνώμη επικρατούν η αποστασιοποίηση, η απογοήτευση, η απόγνωση, η οργή, η απόλυτη απαισιοδοξία και η ανασφάλεια. Δε διακρίνει κανείς κάποιο ισχυρό ρεύμα αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, μαζικής αλλαγής νοοτροπιών, αποδοχής ορισμένων πολύ βασικών μεταρρυθμίσεων, ισότιμης αλληλεγγύης, Εθνικού Σχεδίου. Με λίγα λόγια, εθνικής συντεταγμένης πορείας διεξόδου από την κρίση σε πνεύμα ενότητας και αλληλεγγύης.

Αντίθετα, ενισχύεται το αντι-ευρωπαϊκό ρεύμα και αποδυναμώνεται η προσήλωση των πολιτών στην ΕΕ, στην οποία η πλήρης ένταξη της χώρας μας έφερε (χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας) πολλαπλά επίπεδα μακρόχρονης δημοκρατίας, κοινωνικής προόδου και ασφάλειας.

Η οικειοθελής, θα έλεγα, παγίδευση στα ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα είναι εμφανής, ενώ το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον επιδεινώνεται με πιθανές αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας. Η ρευστότητα και η αβεβαιότητα για την ίδια την προοπτική της ΕΕ δεν δημιουργούν εξ αντικειμένου το καλύτερο περιβάλλον για την επίλυση των δικών μας προβλημάτων.

Ένα τέτοιο διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον, εκ των πραγμάτων επικίνδυνο για τη χώρα, θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν αρκετό για να σημάνει συναγερμό στον κατακερματισμένο πολιτικά μεσαίο χώρο. Να αφυπνίσει. Να προσφέρει ευκαιρία και δυνατότητα για ένα νέο, ρεαλιστικό Όραμα, Ελπίδα Εθνικής Ανάταξης, προοπτική πολιτικής ισορροπίας και σταθερότητας, αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού, προοδευτικής διακυβέρνησης.

Γι αυτό δεν έχω κουραστεί να τονίζω την αδήριτη και επιτακτική αναγκαιότητα ανασυγκρότησης και ενιαίας πολιτικής έκφρασης της Κεντροαριστεράς, της μεγάλης Δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής και Προοδευτικής Παράταξης.

Αυτόνομης, αυτο-προσδιοριζόμενης, λαϊκής και ισχυρής. Με τη δική της διακριτή πολιτική ταυτότητα. Με αυτονόητο σταθερό και αδιαπραγμάτευτο τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Μια παράταξη με λαϊκότητα και κοινωνικές αναφορές.

Περιγράφω το αυτονόητο. Είμαστε πάρα πολλοί όσοι αφουγκραζόμαστε τη βοή, την απαίτηση των πολιτών του χώρου, που αποτελούν πολύτιμο, αναντικατάστατο, κρίσιμο και καθοριστικό τμήμα του εκλογικού σώματος για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Λυπάμαι βαθύτατα που δεν έχω διαψευστεί στις έγκαιρες, πιστεύω, εκτιμήσεις και επισημάνσεις μου, ότι το όλο εγχείρημα για την πολιτική συνένωση του χώρου, ενώ έκανε τη σωστή εκκίνηση με την Επιτροπή Διαλόγου για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις και κατέληξε σύντομα σε ένα πολύ καλό Κοινό Πόρισμα, που θα έπρεπε να αποτελέσει το πολιτικό εφαλτήριο για τις επόμενες προσεκτικές κινήσεις, δεν είχε την απαιτούμενη συνέχεια. Η πολιτική διαδικασία εκφυλίστηκε στα περί της ανάδειξης «ηγεσίας» και σε ένα απερίγραπτο παίγνιο επίρριψης ευθυνών, δημιουργώντας δικαιολογημένα στους πολίτες του χώρου την αίσθηση ότι οι εμπλεκόμενοι δεν μπόρεσαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Χρειάζεται εμφατικά να το επαναλάβω, το θέμα της ηγεσίας έπεται, δεν προηγείται των άλλων αναγκαίων διαδικασιών για τον νέο και ενιαίο φορέα της Προοδευτικής Παράταξης.

Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον των ίδιων προβλημάτων. Η πρόσφατη απόφαση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αν και περιείχε αναμφισβήτητα, νέες θετικότερες διατυπώσεις, δεν προχώρησε στο τολμηρό αλλά αναγκαίο «δια ταύτα» δηλαδή στην πρόταση για ένα Νέο Ενιαίο φορέα. Η κυοφορούμενη δε νέα πρωτοβουλία πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που αναμένεται να εκδηλωθεί, αν δεν έχει εκδηλωθεί μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος κειμένου, δεν είναι σαφές με βάση τα όσα έχουν γραφτεί, αν στοχεύει στην ενίσχυση των προσπαθειών συγκρότησης και ενότητας της μεγάλης Παράταξης, πράγμα που θα προσδώσει σε αυτήν την πρωτοβουλία θετικά χαρακτηριστικά ή αν θα εμφανιστεί διεκδικώντας την «γνησιότερη» έκφραση του χώρου, συμβάλλοντας έτσι όχι στην συνάντηση όλων των δυνάμεων, αλλά στην επιβεβαίωση του κατακερματισμού τους.

Οι Δημοκρατικοί πολίτες δικαίως διερωτώνται:

Γιατί κόμματα, κινήσεις και ανένταχτες προσωπικότητες του χώρου με καθόλα θεμιτές φιλοδοξίες δεν κάθονται γύρω από ένα τραπέζι όλοι μαζί για να χαράξουν μια κοινή πολιτική πορεία συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα, εντός και εκτός Βουλής.;

Γιατί, δεν μπορούν να βρεθούν λύσεις ακόμα και διατηρώντας σε πρώτη φάση ο καθένας (αν για κάποιους αυτό είναι το πρόβλημα) την ιδιαίτερη πολιτική του υπόσταση;

Γιατί δεν μπορεί να δοθεί σχετική δυνατότητα, παρά τις ασφυκτικές χρονικές πιέσεις, ούτως ώστε η συνεργασία αυτή να εξομαλύνει υπάρχουσες διαφορές. Να οδηγήσει εκ του ασφαλούς σε περαιτέρω πολιτικές διαδικασίες συγκρότησης του ενιαίου φορέα με συμπεφωνημένες λύσεις, διαδικασίες και συμβιβασμούς σε πνεύμα σύμπνοιας και κοινής προοπτικής;

Σοβαρές προγραμματικές διαφορές δεν φαίνεται να υπάρχουν. Η σύγκλιση έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό. Και εν πάση περιπτώσει οι ίδιες οι συνθήκες επιβάλλουν τη συνεχή αναθεώρηση και βελτίωση στην προοπτική ενός πιο συγκεκριμένου, κυβερνητικού πλέον Προγράμματος. Είναι απολύτως εφικτό.

Πολιτικές διαφορές για τις συμμαχίες και τη διακυβέρνηση μπορούν άνετα να συζητηθούν και να αποφασιστούν συλλογικά. Δεν μπορούν να συνιστούν επαρκή λόγο διαφορετικής συγκρότησης και πορείας.

Ο χώρος δεν αντέχει άλλον κατακερματισμό. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν πολλοί, ανταγωνιστικοί μάλιστα, πολιτικοί φορείς στον ίδιο χώρο. Αποτελεί συνταγή πολιτικής και εκλογικής αποτυχίας.

Όσοι ειλικρινά πιστεύουν στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και τη δημιουργία μιας ισχυρής Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης με στόχο την ηγεμονία στο μεσαίο χώρο οφείλουν να εγκαταλείψουν τις μικρές παραταξιακές λογικές και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η λογική διατήρησης, επέκτασης ή και κατάληψης κάποιου τμήματος του χώρου, τα προσκλητήρια ένταξης στο «δικό μας» μαγαζί δεν συσπειρώνουν και δεν οδηγούν πουθενά.

Άπαντες θα βαλτώσουν και θα βυθιστούν στο δικό τους μικρόκοσμο. Συμπληρώματα άλλων. Χωρίς ισχύ και προοπτική.

Αν επιθυμούμε να πιάσουμε ξανά τον Μίτο της Αριάδνης για να βγούμε από τον Λαβύρινθο, θα πρέπει να κάνουμε τις πολιτικές και προσωπικές υπερβάσεις που οι συνθήκες επειγόντως απαιτούν.

Ας μην διερωτηθούμε εκ των υστέρων, για μια ακόμη φορά, τι πήγε στραβά. Δεν πάνε από μόνα τους τα πράγματα στραβά. Εμείς τα στραβώνουμε.

Τη στιγμή μάλιστα που τα πάντα μαρτυρούν ότι ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς όχι μόνο είναι υπαρκτός αλλά και καθοριστικά κρίσιμος για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.

Το σημαντικότερο δε είναι ότι οι ίδιοι οι πολίτες σε κάθε δημοσκόπηση εμφανίζονται σε μεγάλο ποσοστό να απαιτούν τη δημιουργία ισχυρού κεντροαριστερού πολιτικού φορέα στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Η πρόκληση για όλους μας είναι σαφής. Να σταθούμε στο ύψος του αιτήματος αυτού χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές.

Πριν τελικά παραστούμε μάρτυρες σε μια νέα δημόσια αντιπαράθεση και σε ένα νέο παιγνίδι εντυπώσεων και επίρριψης ευθυνών, Προτείνω μια Ευρεία Σύσκεψη ΟΛΩΝ όσων ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση του χώρου και την ενιαία του πολιτική έκφραση χωρίς αποκλεισμούς για να συζητηθούν με ειλικρίνεια και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, τα διάφορα ζητήματα για μια κοινή πορεία.

Οι ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς έχουμε διατυπώσει με κείμενο από τις 5/07/2016 το πώς εμείς βλέπαμε τον οδικό χάρτη του εγχειρήματος.

Προφανώς υπάρχουν υπό το φως των εξελίξεων του θέματος και άλλες προτάσεις, σκέψεις κλπ. Να τα συζητήσουμε όλα ανοιχτά ούτως ώστε και οι πολίτες εντίμως να πληροφορηθούν και σε τελευταία ανάλυση να κρίνουν σε τι ακριβώς συνίστανται οι «αγεφύρωτες» διαφορές που κρατούν το χώρο κατακερματισμένο και τον εμποδίζουν να χαράξει μια κοινή, ενωτική πορεία προς το μεγάλο ζητούμενο:

Ένα Νέο και Ενιαίο Πολιτικό Φορέα της Δημοκρατικής και Προοδευτικής Μεταρρυθμιστικής Παράταξης που η συγκρότηση του θα έχει ως αναγκαίες προϋποθέσεις:

Πρώτον, την αποφασιστική ιδεολογική και πολιτική ήττα του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού.

Δεύτερον, τη συγκρότηση στερεής και διακριτής ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας και

Τρίτον, ένα ρεαλιστικό και πειστικό Σχέδιο Αναγέννησης που θα αναγνωρίζει μεν τους εξωτερικούς και εσωτερικούς περιορισμούς αλλά θα ενσωματώνει ταυτόχρονα ευκρινώς την Εθνική Προοδευτική πολιτική και Προοπτική.
Οι καιροί δεν περιμένουν!

Δημοσιεύθηκε στο tovima.gr

05//01/2017

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK