Πώς κρίνετε την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για την ηγεσία της κεντροαριστεράς;

Η πρόθεση του Γιώργου Καμίνη να διεκδικήσει την ηγεσία του ευρύτερου δημοκρατικού μεταρρυθμιστικού χώρου είναι ένα θετικό γεγονός, γιατί δημιουργεί νέα δεδομένα και λειτουργεί προσθετικά στην κινητικότητα που έχει ήδη δημιουργηθεί.

Σε συνδυασμό με την παρουσία Αλιβιζάτου, η υποψηφιότητα Καμίνη δεν αναιρεί το επιχείρημα ότι πρόκειται για μια εσωτερική υπόθεση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;

Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ειλικρίνεια των προθέσεων της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να προχωρήσει τις διαδικασίες για την ανασύνταξη του ευρύτερου χώρου και τη δημιουργία ενιαίου φορέα. Απλώς έχω επισημάνει πολλές φορές ότι οι διεργασίες που προτείνει, απηχούν όσα η ίδια θεωρεί ως τα καταλληλότερα βήματα για την ενότητα του χώρου και την εκλογή της ηγεσίας του. Πολλοί άλλοι όμως, μεταξύ των οποίων και εγώ, έχουμε δημοσίως προτείνει έναν οδικό χάρτη με άλλες προτεραιότητες και διαφορετικούς σταθμούς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, νέες υποψηφιότητες και το αναμφισβήτητο κύρος του Νίκου Αλιβιζάτου δημιουργούν πρόσθετο ενδιαφέρον.

Το Ποτάμι με το οποίο συνεργάζεστε πρέπει ή όχι να μετάσχει στις διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει;

Θεωρούσα και θεωρώ απαραίτητη και καθοριστική τη συμμετοχή του Ποταμιού στη συγκρότηση του ενιαίου φορέα παρά τις επιφυλάξεις που έχει, αρκετές εκ των οποίων συμμερίζομαι. Εχει να φέρει στο χώρο φρέσκιες ιδέες και μεταρρυθμιστικό πνεύμα και να δώσει νέο εύρος, βάθος, ώθηση και πνοή. Οι πάντες καταλαβαίνουν ότι είναι διαφορετική η εικόνα με το Ποτάμι και διαφορετική χωρίς αυτό. Φυσικά όταν έρθει η ώρα, η πολιτική κίνηση των Μεταρρυθμιστών της Αριστεράς και εγώ προσωπικά, συζητώντας με τον Σταύρο Θεοδωράκη, θα πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλάει για Κέντρο, η Φώφη Γεννηματά για Κεντροαριστερά. Τι εκφράζει καλύτερα το χώρο;

Θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει κανένα νόημα, μολονότι φαινομενικά φαίνεται να εκφράζει διαφορετικές τοποθετήσεις. Η νέα Κεντροαριστερά, που εγώ τουλάχιστον πρεσβεύω, εμπεριέχει και τη σύγχρονη Αριστερά, από την οποία προέρχομαι και στην οποία ανήκω, και το προοδευτικό Κέντρο. Δεν μπορεί να προσβλέπει να καταστεί πλειοψηφικό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα απέναντι στο λαϊκισμό, χωρίς να εμπεριέχει και τα δύο αυτά ρεύματα που είναι συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.

Εχει εκλείψει σήμερα η διαιρετική τομή Αριστερά - Δεξιά;

Στο μακρύ χρόνο η ιστορική τομή Αριστεράς – Δεξιάς είναι αναμφισβήτητη. Βεβαίως στον βραχύ χρόνο έχει διαφορετική κάθε φορά έκφραση. Σήμερα δεν είναι κυρίαρχη και δεν αποτελεί βασική διαιρετική τομή στις πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις τέμνονται από τη βασική τομή μεταξύ εθνολαϊκιστών και ευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.

Μήπως τελικά η ελληνική κεντροαριστερά έχει περισσότερους αρχηγούς, απ’ όσους μπορεί να καταναλώσει;

Εχει δύο πλευρές το ζήτημα αυτό. Καταρχάς είναι ιδιαίτερως ενδιαφέρον να δηλώνονται προθέσεις και να κατατίθενται παρουσίες στην ανάληψη ηγετικών ευθυνών σε ένα τόσο σημαντικό και δύσκολο εγχείρημα. Αυτό το βρίσκω θετικό. Από την άλλη όμως, αν το μέχρι σήμερα ρεπορτάζ είναι ακριβές, 11 υποψήφιοι αρχηγοί δεν δημιουργούν ελκτική εικόνα.

Ακούμε συνεχώς για ονόματα υποψηφίων προέδρων, μήπως λείπει το προγραμματικό περιεχόμενο και η ιδεολογική αντιπαράθεση για τα σύγχρονα προβλήματα;

Υπάρχουν προγραμματικές επεξεργασίες στο χώρο και συμφωνημένος σε γενικές γραμμές προσανατολισμός από πέρυσι το καλοκαίρι. Ομως προφανώς υπάρχουν αναπάντητα ζητήματα και όχι μόνο προγραμματικά, που δεν είναι σωστό να παραμένουν και να βαδίζουμε σε εκλογή αρχηγού. Π.χ. θα διαλυθούν οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί ή όχι; Θα δεσμευτούν οι υποψήφιοι αρχηγοί ότι θαπαραμείνουν στο φορέα αποδεχόμενοι τη λαϊκή ετυμηγορία όποια και αν είναι; Γι’ αυτό έχω πολλές φορές υποστηρίξει ότι χρειάζονται και πολιτικές αλλά και προσωπικές υπερβάσεις.

Πρέπει να προηγηθεί η εκλογή αρχηγού της ίδρυσης του νέου φορέα;

Αυτή είναι η βασική μου επιφύλαξη. Δεν αντιλαμβάνομαι τι πρόκειται να λύσει η πρόταξη της εκλογής ηγεσίας, στη βάση ενός εκλογικού σώματος υπαρκτού μόνο στη φάση της ψηφοφορίας. Ποιες είναι οι δομές υποδοχής και συμμετοχής αυτού του κόσμου την επόμενη ημέρα;Τι είδους κόμμα θα συγκροτηθεί μετά την εκλογή αρχηγού;

Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά έχει ή δεν έχει θέση στην κεντροαριστερά; Μήπως είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο που ΔΗΣΥ και Ποτάμι δεν θέλουν να δουν, όπως λέει ο Σωτήρης Βαλντέν;

Ο πρώτος που θα έπρεπε να ερωτηθεί είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύει ότι μπορεί να βρεθεί στο μεγάλο κεντροαριστερό αναγεννητικό μεταρρυθμιστικό ρεύμα που θα σηκώσει στις πλάτες του το μέλλον της χώρας και με ακλόνητη την ευρωπαϊκή της προοπτική; Δε νομίζω. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφώς δηλώσει ότι δεν είναι κόμμα αυτού του ρεύματος. Υποστηρίζει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι κόμμα αντισυστημικό, ανατρεπτικό, κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως λέει. Και προφανώς ένας «ρετουσαρισμένος» ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει.

Μια ενωμένη κεντροαριστερά όπως τη φαντάζεστε, είναι πιο κοντά στη ΝΔ ή στον ΣΥΡΙΖΑ για μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία;

Κανένα εγχείρημα δημιουργίας νέου φορέα δεν πρόκειται να στεφθεί με επιτυχία, αν παγιδευτεί σε μιασυζήτηση ετεροκαθορισμού, δηλαδή με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει. Μόνο ο αυτοκαθορισμός και η αυτόνομη συγκρότηση και πορεία μπορούν να του προσδώσουν πολιτική ταυτότητα και δυναμισμό. Και είναι αυτά τα στοιχεία που θα του επιτρέψουν τη δυναμική και ισχυρή εκλογική του επίδοση και τη σφραγίδα του στη διακυβέρνηση της χώρας υπό τους αδιαπραγμάτευτους δικούς του όρους προοδευτικών αλλαγών.

Βλέπετε εκλογές σύντομα;

Τις εκλογές νομίζω ότι θα πρέπει να τις περιμένουμε το φθινόπωρο του 2018, για λόγους που έχουν εξηγηθεί και σχετίζονται με τα προβλήματα που θα αντιμετωπίζει σε εκείνη τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ και το πώς θα σκέφτεται να τα ξεπεράσει.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

14/08/2017