Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Γραπτές Συνεντεύξεις

Συνέντευξη στο blog Athensweekly.gr

Συνέντευξη στην δημοσιογράφο Τίνα Πανώριου

Tην δική μου Αριστερά την ήθελα δημοκρατική, συναινετική, φιλελεύθερη πολιτικά, ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική. Αυτή την Αριστερά έχω στο μυαλό και την καρδιά μου, και σ΄ αυτή επιμένω, παρά τις μεγάλες διαψεύσεις που βίωσα.

Κ. Λυκούδη τι σας ώθησε να μοιραστείτε μαζί μας, αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο σας, τον πολιτικό σας λόγο εν περιλήψει δηλαδή, τα τρία τελευταία χρόνια; Μια αίσθηση ίσως παραπάνω κινδύνου, μια ασφυξία;

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, προσπάθησα να διατυπώσω δημοσίως τις σκέψεις μου, τις εκτιμήσεις μου, τις πολιτικές μου προτάσεις και αν θέλετε τις ευαισθησίες και τις αγωνίες μου, για να συμβάλλω από τη δική μου σκοπιά και από την σκοπιά των Μεταρρυθμιστών της Αριστεράς στον ανοιχτό διάλογο και στην αναζήτηση διεξόδων από την κρίση.

Πολλοί φίλοι με παρότρυναν και με ενθάρρυναν να κάνω μια επιλογή αυτών των παρεμβάσεων και να τις συγκεντρώσω σε ένα βιβλίο.

Αυτό έκανα και κριτής βεβαίως είναι ο αναγνώστης. Με ρωτάτε αν αισθάνομαι κινδύνους και πολιτική ασφυξία. Όχι. Με τρομάζει όμως η διάχυτη ανευθυνότητα και η έλλειψη σοβαρότητας και συνέπειας.

Ο τίτλος του βιβλίου σας “Δρόμοι Αριστεροί, Διαψεύσεις Προσδοκίες”. Οι πρώτες σίγουρα πολλές, αλλά παρά ταύτα γιατί έχω την αίσθηση ότι εσείς παραμένετε –παραδόξως –ίσως για πολλούς, σταθερός, αποφασισμένος, για μια Ανανεωτική Αριστερά με προοδευτική αλλά σίγουρα ευρωπαϊκή προοπτική; Προσδοκάτε ακόμα, δεν αποθαρρύνεστε;

Περπάτησα όλη μου τη ζωή στους δρόμους της Αριστεράς με ότι αυτό σημαίνει. Πίστευα πάντα στις μεγάλες ουμανιστικές αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης γι’ αυτό την δική μου Αριστερά την ήθελα δημοκρατική, συναινετική, φιλελεύθερη πολιτικά, ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική. Αυτή την Αριστερά έχω στο μυαλό και την καρδιά μου, και σ΄ αυτή επιμένω, παρά τις μεγάλες διαψεύσεις που βίωσα.

Στις σελίδες σας μιλάτε, ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα, για μια πραγματική μεταρρυθμιστική επανάσταση, που θα παρασύρει το παλιό, και θα ενσαρκώσει το αίτημα της σαρωτικής αναγέννησης της χώρας. Με το χέρι στην καρδιά τώρα. Πιστεύετε αλήθεια, ότι υπάρχει ακόμα ελπίς; Για ριζικές αλλαγές, σε θεσμούς, νοοτροπίες, συμπεριφορές, αισθητική; Και το λέω αυτό μη ούσα αναμεμειγμένη με την πολιτική. Βλέποντας σας μέσα στη Βουλή αναρωτιέμαι, ως Αντιπρόεδρος, παρακολουθώντας εσείς, όλες αυτές τις νηπιακές, πολιτικές σκέψεις που κραυγαλέα συχνά εκφράζονται, ότι κόντρα στην σημερινή κατάντια, κάτι μπορεί να γίνει; Τα δημιουργικά ρυάκια, που λέτε ότι υπάρχουν, μέσα στην πατρίδα μας, θα κατορθώσουν να αναθερμάνουν την εργασία; Νέοι άνθρωποι θα σηκώσουν το βάρος της «αναγέννησης» της χώρας, όσο ουτοπικό και ρομαντικό κι αν αυτό ακούγεται;

Η χώρα μας, αυτός ο ευλογημένος τόπος είναι βυθισμένος στο τέλμα, στην υστέρηση και την μιζέρια. Πρέπει να σπάσουμε τον κύκλο των αδιεξόδων που διαχρονικά παρήγαγε ένα φθαρμένο πελατειακό σύστημα, αδιέξοδα όμως που διόγκωσε ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Χρειάζεται μια μεγάλη μεταρρυθμιστική δημοκρατική επανάσταση των συνειδήσεων. Χρειάζεται μια επανάσταση των δυνάμεων της λογικής. Με ρωτάτε αν ελπίζω ακόμα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ελπίδα. Σήμερα η πολιτική και οι πολιτικοί αντανακλούν τις παθογένειες της ίδιας της κοινωνίας. Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε βεβαίως την χώρα. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος.

Όσοι όμως πιστεύουμε στην αναγεννημένη Ελλάδα επιμένουμε, αν και για πολλούς από εμάς είναι ήδη αργά. Στα χέρια των νέων είναι η ελπίδα. Το βρίσκετε ουτοπικό ή ρομαντικό; Ίσως. Θυμηθείτε όμως το Γαλλικό Μάη: «Είμαι ρεαλιστής, επιδιώκω το αδύνατο». Αυτό είναι η δική μου πολιτική στάση. Ένας συνεχής έρωτας.

Με το Ποτάμι συνταχτήκατε, βοηθήσατε και βοηθάτε. Πως Βλέπετε, εν ολίγοις σήμερα την εξέλιξη του;

Το Ποτάμι όταν γεννήθηκε προ τετραετίας απέπνεε μια φρεσκάδα πρωτόγνωρη. Το στήριξα. Δεν εντάχθηκα ποτέ στο Ποτάμι οργανωτικά. Συνεργάστηκα μαζί του κοινοβουλευτικά, το βοήθησα και το βοηθάω. Για λόγους πολλούς που δεν είναι του παρόντος το Ποτάμι είχε μια φθίνουσα πορεία και τελικά πτώση. Σήμερα μετέχει στην κοινή προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί ο ευρύτερος δημοκρατικός χώρος. Ελπίζω αυτή η προσπάθεια στην οποία μετέχω και εγώ να πετύχει.

Ξεφεύγοντας από τη πολιτική τι σας δίνει ανάσες στην πραγματική σας ζωή; Ποια σκέψη, ποιο πρόσωπο ανακαλείτε σε μια δύσκολη στιγμή που να σας αποφορτίζει;

Στις δύσκολες στιγμές, στις στιγμές της έντασης δεν με αποφορτίζει τίποτα, παρά μόνο η ολοκλήρωση αυτού που προσπαθώ. Βεβαίως τα αγαπημένα μου πρόσωπα είναι πηγές άντλησης δύναμης.

Έχετε σίγουρα δυο μεγάλες αγάπες, δυο κλασσικούς προορισμούς νομίζω και διορθώστε με. Την Αίγινα και την Κεφαλονιά, που για σας τι σημαίνουν; Και αληθεύει ότι στο κτήμα σας στην Αίγινα, έχετε στήσει ένα αληθινό θερινό σινεμαδάκι;

Η Κεφαλονιά είναι ο τόπος της καταγωγής μου, το νησί των γονιών μου. Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά έχω βαθιά σχέση με την Κεφαλονιά. Τις λίγες μέρες που επισκέπτομαι και φροντίζω το πατρικό μου σπίτι, το κτήμα, τις ελιές κλπ, ζω τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Από τις πρώτες ώρες που πατάω στο νησί νιώθω να αλλάζω γενικά. Ακόμα και η προφορά μου γίνεται Κεφαλονίτικη.Τώρα, η Αίγινα είναι ‘’αλλιώς’’. Είναι ο τόπος που περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου, είναι το σπίτι που φτιάξαμε σχεδόν μόνοι μας και το αγαπώ. Είναι οι παρέες μου, οι φίλοι μου, τα τραγούδια μας, τα τσίπουρά μας στη ψαραγορά, το ‘’δικό’’ μας σινεμά, όλα αυτά.

Μιλώντας για σινεμά, τον χειμώνα πάτε στις αίθουσες, παρακολουθείτε τα νέα ρεύματα, τον Λάνθιμο, τον Οικονομίδη κλπ, ή παραμένετε πιο κλασσικός;

Ναι είμαι άνθρωπος του σινεμά. Από μικρό παιδί με μάγευε η σκοτεινή αίθουσα, η οθόνη. Στα σκασιαρχεία από το σχολείο σπανίως έκανα κάτι άλλο. Χωνόμουν στους κινηματογράφους που στην εποχή της δικής μου νιότης στην Αθήνα έπαιζαν από το πρωί. Αφού έτσι μεγάλωσα, προφανώς είμαι κλασσικός στο σινεμά και «ασπρόμαυρος». Πιστεύω βεβαίως πως και οι νέοι Έλληνες κινηματογραφιστές είναι σημαντικοί.

Και μένοντας στον δικό σας πολύτιμο ελεύθερο χρόνο, σας κάνει κέφι να διαβάζετε; Σας γεμίζει η παρέα ενός βιβλίου, έστω για λίγη ώρα, πχ στο δρόμο για την Βουλή;

Διαβάζω λιγότερο από όσο θα ήθελα. Βλέπετε ο χρόνος είναι πιεστικός. Με ενδιαφέρουν τελευταία, ιδιαίτερα τα βιβλία που αφορούν στα ζητήματα ιστορίας και οι συγγραφείς που την διερευνούν.

Όσο για τον πιο αγαπημένο συγγραφέα να ρωτήσω; Είναι ο Μανόλης Αναγνωστάκης που εξελίχτηκε και σε φίλο καρδιάς;

Ο Τάσος Λειβαδίτης και ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι οι «δικοί» μου ποιητές. Νομίζω πως στην Βιβλιοθήκη μου έχω όλα όσα έχουν γράψει.

 

Δημοσιεύθηκε στο athensweekly.gr

19/12/2017

 

 

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK