Του Σήφη Πολυμίλη

Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται.
Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται.
Βίκτωρ Ουγκό

Η κρίση, οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, η ανεπάρκεια των ηγετικών ελίτ, ο λαϊκισμός και η κυριαρχία των social media έχουν ανατρέψει τις σταθερές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το μεταπολεμικό δημοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης. Οταν, για παράδειγμα, στη Γαλλία, τη χώρα που διαμόρφωσε τις βασικές αξίες του Διαφωτισμού - ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη -, δύο πολέμιοι του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου από διαφορετικές αφετηρίες, η Λεπέν και ο Μελανσόν, συγκεντρώνουν το 40% των προτιμήσεων στις δημοσκοπήσεις, κάτι πάει πολύ στραβά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο αμφισβήτησης, υπάρχει και η ανάδελφος χώρα που λέγεται Ελλάς, η οποία έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης, επιμένει να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του κύματος απαξίωσης και αποδόμησης της πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών. Παρά τα όσα έχουμε υποστεί, παρά τις διαρκείς ήττες, και η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα επιμένουν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής. Δεν είμαστε η μοναδική χώρα που χρεοκόπησε, αλλά είμαστε οι μόνοι που επιμένουμε να μην το αντιλαμβανόμαστε και να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Σκιαμαχούμε μονίμως για το παρελθόν, με πρωτοπόρα βέβαια την αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση, αντί να αγωνιούμε και να δίνουμε μάχες για το μέλλον. Ψάχνουμε να βρούμε σκελετούς στα ντουλάπια, όταν βρίσκονται μπροστά μας, δίπλα μας... Καμιά συλλογική αξία, καμιά προσπάθεια αυτογνωσίας, αλλά διαρκής εμμονή σε αυταπάτες και κατασκευή εχθρών.

Μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση, ένας πρωθυπουργός που έχει ξεπεράσει κάθε όριο διαψευσμένων υποσχέσεων, που δεν έχει πρόβλημα να κάνει το μαύρο άσπρο και να υπερηφανεύεται για αυτά που λοιδορούσε χθες. Και μια αντιπολίτευση αναιμική, αγκυλωμένη από βαρίδια παλαιοκομματικής κοπής, που το μόνο που τα απασχολεί είναι η επιβίωσή τους. Με μια κοινωνική ελίτ ανύπαρκτη, κρατικοδίαιτη, με μόνο μέλημα το πώς θα συνεχίσει, διά των προνομιακών σχέσεων με την εξουσία, να βάζει το δάχτυλο στο ελάχιστο μέλι που έχει απομείνει...

Οσο για την πνευματική ελίτ, ιδιαίτερα αυτή της πάλαι ποτέ Αριστεράς, ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Πλην εξαιρέσεων, είτε σιωπούν είτε συναγελάζονται στα πέριξ της εξουσίας για να προασπίσουν τα... ηθικά της πλεονεκτήματα. Προτιμούν να δίνουν μάχες για τον Εμφύλιο και τον Μπελογιάννη, παρά να ασχοληθούν με την παραχάραξη της πραγματικότητας από την παρέα του Μαξίμου.

Καταφέραμε και μετατρέψαμε την οικονομική κρίση σε πολιτική, πολιτιστική, διαρρήξαμε προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, απαξιώσαμε πολιτικές ταυτότητες και ιδεολογίες. Αρμενίζουμε ξυλάρμενοι, περιμένοντας όπως οι παλιοί χριστιανοί στις κατακόμβες μια Ανάσταση που όλο και αναβάλλεται... Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία.

Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ

15/04/2017