Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Η Γραμματική της Πολιτικής

Στην ενότητα αυτή θα βρείτε προτάσεις για μια δεύτερη ανάγνωση του πολιτικού λόγου σε θέματα της επικαιρότητας
Την ονομάσαμε Γραμματική της Πολιτικής γιατί ο πολιτικός λόγος συνιστά πράξη επικοινωνίας. Παράγει αποτελέσματα. Επηρεάζει το σήμερα και το αύριο μιας κοινωνίας, χειραγωγεί ή χειραφετεί τους πολίτες.
Και έχει κανόνες αυτή η επικοινωνία. Όπως και η Γραμματική. Κανόνες που, αν δεν τηρούνται, κάνουν δυσδιάκριτο το όριο ανάμεσα στην πολιτική επικοινωνία και στην επικοινωνιακή πολιτική, ανάμεσα στην ενημέρωση και την προπαγάνδα, ανάμεσα στο δημοκράτη και το δημαγωγό.

Συζήτηση [ουσιαστικό]


Προέρχεται από το ρήμα συζητώ. Πρώτο συνθετικό η πρόθεση συν. Δηλώνει τη συμμετοχή περισσοτέρων του ενός. Δεύτερο συνθετικό το ρήμα ζητώ.
Δηλώνει ότι η πράξη του ρήματος υπηρετεί μιαν ανάγκη, έχει αφετηρία και στόχο. Αφετηρία είναι ένα πρόβλημα, ανάγκη και στόχος η επίλυσή του. Αφετηρία είναι ένα ερώτημα και στόχος η απάντησή του.

Συζητούμε, λοιπόν, όταν έχουμε διατυπώσει ένα ερώτημα, όταν έχουμε διαπιστώσει ένα πρόβλημα και ανταλλάσουμε απόψεις με άλλους ανθρώπους, προφορικά κυρίως, το αναλύουμε μαζί, για να καταλήξουμε κάπου, να βρούμε μια λύση.

Συνέβη αυτό στο Κοινοβούλιο το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης;

Σχημάτισε κάποιος θεατής την εντύπωση του διαλόγου μεταξύ πολιτικών προσώπων που αναζητούν λύση σ΄ένα μείζον ζήτημα της χώρας; Τη διακυβέρνησή της εννοώ.

Η δική μου εντύπωση είναι ότι οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος έστησαν μια παράσταση με τίτλο «Μάγκας κι έτοιμος». Και δεν ήταν βέβαια άσχετο το έργο, διότι το υπόρρητο ερώτημα της συζήτησης ήταν ποιος είναι καλύτερος...

Καλύτερος σε τι;

Η συζήτηση λοιπόν που έγινε, ανέδειξε «ποιός είναι πιο ετοιμόλογος, πιο μάγκας, καλύτερος ατακαδόρος», ποιός κρατά πιο σφραγισμένη την πόρτα του κόμματός του, έστω.

Και η συζήτηση που δεν έγινε, μάς έδειξε grosso modo ό,τι και πολλές δημοσκοπήσεις. Καλύτερος Πρωθυπουργός είναι ο κανένας.

Αλλά και εκτός πολιτικής έτσι συμβαίνει. Αν πιστεύεις ότι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια και είσαι μάλιστα κι ο καλύτερος να τη διαχειριστείς μόνος σου, η συζήτηση περιττεύει. Κι αν είσαι αναγκασμένος να συζητάς, είναι για το θεαθήναι, όχι επειδή επιδιώκεις την ανάλυση, επειδή αναζητάς μια λύση.

Ενδεχομένως τα παραπάνω να απαντούν στο ερώτημα γιατί οι συζητήσεις στη Βουλή δεν είναι συζητήσεις.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή για τη συγκεκριμένη συζήτηση στη Βουλή. Να προκλήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιωθεί ακόμη μια φορά η φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι «Στον τόπο μας έχομε τη συνήθεια να συζητούμε πολύ για να μην παίρνομε αποφάσεις που συνεπάγονται ευθύνες.»

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK