Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Νομοθετική εργασία

Για τη νέα δημόσια τηλεόραση

Αν έβαζα κάποιον τίτλο στην παρέμβαση μου θα ήταν «Δημόσια τηλεόραση- Η επόμενη φάση». Επέλεξα αυτόν τον τίτλο γιατί θέλησα να επικεντρωθώ περισσότερο στην προσπάθεια ανίχνευσης μιας απάντησης στο ερώτημα «Τι είδους δημόσια ραδιοτηλεόραση ταιριάζει —και θέλουμε σήμερα στη χώρα;»

Θα απέφευγα τον τίτλο του τύπου «Οι πολιτικές επιπτώσεις του κλεισίματος της ΕΡΤ», ο οποίος προφανώς θα προδιέθετε για μια πολιτική προσέγγιση των γεγονότων, των αιτιών και των επιπτώσεών τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως υποτιμώ την πολιτική διάσταση. Χωρίς την ανάλυσή της άλλωστε δεν μπορείς να περιγράψεις το μέλλον.

Να γίνω όμως σαφέστερος.
Η άποψη μου για τη ραδιοτηλεόραση έχει τρεις πλευρές.
Η πρώτη πλευρά: Πρόκειται για το πεδίο εκείνο, τον μηχανισμό, όπου αποκρυσταλλώθηκαν, δεκαετίες τώρα, όλες οι παθογένειες αυτού που —βολικά, εν τέλει— συνηθίζουμε να ονομάζουμε «πελατειακό κράτος».

Συγκεκριμένα: η ΕΡΤ ήταν και είναι ένας οργανισμός, στη λειτουργία του οποίου επιβλήθηκε ο συνδυασμός κυβερνητικών και κομματικών παρεμβάσεων με ακραίες συντεχνιακές αντιλήψεις. Ένας συνδυασμός που είναι προφανές πως στις σημερινές συνθήκες «τα έφαγε τα ψωμιά του». Το ίδιο προφανές όμως νομίζω πως είναι πως, για να βγάλεις νέο «ψωμί», δεν ξεκινάς «γκρεμίζοντας το φούρνο». Ξεκινάς αλλάζοντάς τον, εκσυγχρονίζοντάς τον, αναδιαρθρώνοντάς τον.

Η δεύτερη πλευρά. Μέσα στη τηλεόραση και το ραδιόφωνο αναπτύχθηκαν —είτε χάρη σε ορισμένες διοικήσεις είτε χάρη σε προσωπικές πρωτοβουλίες— νησίδες πραγματικού πολιτισμού και ορισμένες φορές και ενημέρωσης υψηλού κύρους και ποιότητας.


Η τρίτη πλευρά: Είναι η πλευρά των εργαζομένων- απολυμένων στην ΕΡΤ: Όχι, όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν στην ΕΡΤ δεν είναι «άχρηστοι» ούτε «εγκάθετοι»!

Το αντίθετο μάλιστα: πάμπολλοι από αυτούς και δημιουργικοί είναι και τεράστιο know-how διαθέτουν.

Το ζήτημα που προκύπτει προφανώς είναι με ποιά διαδικασία θα γίνει η επιλογή του κατάλληλου —αριθμητικά και ποιοτικά— προσωπικού;

Και βεβαίως κάτι τέτοιο, που προϋποθέτει προσδιορισμό ρόλου και προφίλ της Δημόσιας Τηλεόρασης, νέο θεσμικό πλαίσιο, δεν μπορεί να γίνει ούτε μονομερώς ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε εκτός των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, ούτε κάτω από τη χρονική πίεση εκβιαστικών διλημμάτων, και ασφαλώς ούτε σε κλίμα μετωπικής σύγκρουσης.

Και είναι τραγικό να σκέφτεται κανείς ότι για όλα αυτά οι συντεταγμένες διαδικασίες θα μπορούσαν να είχαν ξεκινήσει πριν από πολύ καιρό.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά τη de facto κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ήρθε η ώρα για την κατάργηση του κυβερνητικού μονοπωλίου στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Τώρα είναι αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ, μια μεγάλη μεταρρύθμιση με στόχο την εξουδετέρωση του κυβερνητικού μονοπωλιακού ελέγχου στη Δημόσια Τηλεόραση.

Το νομοσχέδιο των Ν. Αλιβιζάτου - Θ. Τσεβά, με την πολιτική υπογραφή του σημερινού Υπουργού Παντελή Καψή, αποτελούσε, όταν είχε εισαχθεί, μια ώριμη και μελετημένη πρόταση για την επίτευξη αυτού του στόχου: την απεμπλοκή της ΕΡΤ από τον κυβερνητικό έλεγχο. Μπήκε στο συρτάρι όμως λόγω αντιδράσεων τότε της Νέας Δημοκρατίας. Οι ρυθμίσεις του είχαν τρομάξει την τότε αξιωματική μεν αντιπολίτευση, πλην συγκυβερνώσα Ν.Δ.

Η ΕΡΤ έχασε λοιπόν τότε την ευκαιρία να αλλάξει.
Οι αριστεροί «υποστηρικτικοί» μηχανισμοί έβγαζαν «σπυράκια» με τις αξιολογήσεις και οι δεξιοί έτρεμαν για ενδεχόμενους «εθνικούς κινδύνους» μήπως μας πάρουν τις συχνότητες οι Αλβανοσκοπιανοί κλπ.

Και έρχεται σήμερα το Νομοσχέδιο για την νέα Δημόσια Τηλεόραση στηριγμένο σε αυτές τις ράγες, με σαφείς όμως διαφοροποιήσεις.

Η Δημοκρατική Αριστερά αναγνωρίζει την ανάγκη ριζικής αναδιάρθρωσης της δημόσιας τηλεόρασης. Αναγνωρίζει όμως επίσης την ανάγκη να αρθούν, στην κατεύθυνση και των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι συνέπειες των θεσμικά και πολιτικά απαράδεκτων ενεργειών της 11ης Ιουνίου 2013.

Καταθέσαμε τροπολογία προσθήκη στο άρθρο 16 του σχεδίου νόμου. Με βάση αυτή την τροπολογία που προτείνει η ΔΗΜΑΡ αποκαθίσταται άμεσα η λειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και διασφαλίζεται η παραβιαζόμενη μέχρι και σήμερα νομιμότητα, μέσα στο πλαίσιο των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Χρειάζεται τόλμη. Τόλμη από όλες τις πλευρές. Το πεδίο διαμόρφωσης της Νέας Δημόσιας Τηλεόρασης είναι κατεξοχήν πεδίο που προσκαλεί σε τόλμη. Και σε μεγάλες τομές. Γιατί έχουμε ζήσει καταστάσεις απείρου κάλλους.

Θα κλείσω με ένα γνωστό περιστατικό, ανεκδοτολογικού τελικά χαρακτήρα που περιγράφει όμως το κωμικοτραγικό διαχρονικό ελληνικό δημοσιοτηλεορασικό καθεστώς.
«Όταν κάποτε είχε έρθει ο σερ Χιου Γκρίν, προσκεκλημένος από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για να υποβάλει σχέδιο για την αναδιάρθρωση της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης - σχέδιο που ως γνωστόν το ΄φαγε το μαύρο σκοτάδι –βρεθήκαμε, ως αντιπροσωπεία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην αμήχανη θέση να του ανταπαντήσουμε το ερώτημα «πόσες εκατοντάδες εκτάρια γης διέθετε η ελληνική τηλεόραση», διότι, όπως είχε διαπιστώσει ο δυστυχής, το τότε ΕΙΡΤ στο προσωπικό του αριθμούσε γύρω στους 150 κηπουρούς! Μιλάμε για το 1974... 40χρόνια πριν.

Η ομιλία έγινε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για το νέο φορέα της δημόσιας τηλεόρασης στην Ολομέλεια της Βουλής_19.7.2013

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK