Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ

Ο κλέφτης ποδηλάτων

ladri di biciclette enzo staiola vittorio de sica-jpgΤαινία του 1948, σκηνοθετημένη από τον Βιτόριο ντε Σίκα, με νεαρούς ερασιτέχνες ηθοποιούς. Σημάδεψε τη στροφή του κινηματογράφου στο ρεαλισμό, άλλαξε τον τρόπο που οι δημιουργοί φτιάχνουν τις ταινίες , και οι θεατές τις βλέπουν. Ο μεγάλος Όρσον Ουέλς είπε τότε χαρακτηριστικά: «ο ντε Σίκα κατόρθωσε το ακατόρθωτο: εξαφάνισε την κάμερα». Ο Κλέφτης ποδηλάτων θεωρήθηκε αριστούργημα, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το ΄48 και σήμερα θεωρείται ταινία σταθμός για ευρωπαϊκό σινεμά.

Δεν είναι όμως αυτές οι αξίες, ιστορικές και καλλιτεχνικές, για τις οποίες σας προτείνω να ξαναδείτε τον Κλέφτη ποδηλάτων σήμερα. Είναι το αίσθημα που αποπνέει η ταινία, η αισιοδοξία, η μετριοπάθεια του ήθους ακόμη κι όταν όλα είναι αντίξοα, η δύναμη του ανθρώπου που δεν εκχωρεί το δικαίωμα της προσπάθειας ούτε στη μοίρα ούτε στα συναισθήματά του.

Η Ιταλία βγαίνει μόλις από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και το φασισμό. Η πόλη γεμάτη ερείπια, η κοινωνία κατεστραμμένη, φτώχεια, εξαθλίωση, ήττα, πόνος και αγωνία για το αύριο. Αλλά υπάρχει και η αλληλεγγύη των γειτόνων, το ενδιαφέρον των περαστικών, η συμπόνια μιας ματιάς, η αγάπη του παιδιού, η ενηλικίωσή του μέσα από την κοινή προσπάθεια.

Αν τώρα θέλετε και μια αφήγηση για το πώς φτάσαμε από τον ιταλικό νεορεαλισμό στον ....μπερλουσκονισμό, θα δώσω τη σκυτάλη σ΄ έναν νέο άνθρωπο με καθαρή ματιά, τον ηθοποιό Νίκο Ορφανό, που ξέρει ν΄ αφηγείται καλύτερα από μένα.
Εδώ το άρθρο του.

Δείτε εδώ την ταινία με υπότιτλους.

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK