Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ

Διάβασα I Άκουσα I Είδα I Προτείνω

Ο Παπαγάλλος μου, της Σοφίας Τρικούπη

Θέατρο Σφενδόνη - Μακρυγιάννη

Ο Παπαγάλλος μου

Της Σοφίας Τρικούπη

Ένας μονόλογος από την Άννα Κοκκίνου

 

Αγαπώ κυρίως και ιδιαιτέρως το σινεμά. Δεν θεατρίζομαι συχνά, αλλά ευτυχώς αυτή την παράσταση δεν την έχασα.

Ένα ξεχασμένο κείμενο της Σοφίας Τρικούπη, γραμμένο το 1903, που δεν θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία (άλλος ένας λόγος για να μην χάσει κάποιος αυτή τη θεατρική μεταφορά του) γραμμένο σε μια ρέουσα και επίσης ξεχασμένη καθαρεύουσα, καθηλώνει τους θεατές μέσα από την μαγική ερμηνευτική δεξιοτεχνία της εξαίρετης Άννας Κοκκίνου.

Η Σοφία Τρικούπη, αδερφή του Χαρίλαου Τρικούπη, αποχαιρετά τον αγαπημένο της Παπαγάλλο με έναν μονόλογο περιγραφικό μα και σιωπηλά σπαρακτικό και μαζί με τον χαμό του πτηνού, του τελευταίου αυτού συντρόφου της, αποχαιρετά τον αγαπημένο της αδερφό στον οποίο υπήρξε σε όλη της την ζωή απολύτως αφοσιωμένη, αποχαιρετά την Ελλάδα που γνώρισε και αγάπησε, αποχαιρετά ίσως και τον εαυτό της.

Τα δυο αδέρφια, παιδιά του επίσης πρωθυπουργού Σπυρίδωνος Τρικούπη, δεν έκαναν δικές τους οικογένειες, έζησαν μαζί την ζωή τους. Μαζί στις μεγάλες στιγμές, μαζί και στις ταπεινωτικές ήττες.

Στο κείμενο παρουσιάζεται η Ελλάδα των μεγάλων αντιπαραθέσεων της εποχής, η πολιτική των αυτοεξορισμένων ιδεών, η λατρεία της Σοφίας για τον αδερφό της, για έναν πολιτικό που οραματίσθηκε μια πατρίδα μεγάλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων (δική του η αρχή της «δεδηλωμένης») και πνίγηκε στη λάσπη του λαϊκισμού και των χρεών, για να μείνει όμως στην ιστορία και μαζί του οι περίφημες φράσεις «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και «ανθ’ημών Γουλιμής».

Η Άννα Κοκκίνου επιβεβαιώνει και πάλι ότι είναι μια σπουδαία κυρία του Θεάτρου.

Σκηνικό, μουσική, φωτισμοί, κίνηση όλα άρτια και κυρίως επιβλητικά.

 

Υ.Γ. Ο Παπαγάλλος στο κείμενο της Σοφίας Τρικούπη είναι με 2 λάμδα.

23434918 10212693305240596 1375801112773570848 n

 

 

Μια φανταστική γυναίκα

Με πρόσφατες τις πολιτικές και όχι μόνο, αντιπαραθέσεις γύρω από την αλλαγή της ταυτότητας φύλου στην Ελληνική Βουλή και με τις ακραίες τοποθετήσεις να ηχούν ακόμα στα αυτιά μου, μπήκα στο σινεμά για να δω το Χιλιανό φιλμ του Σεμπάστιαν Λέλιο ‘’Μια φανταστική γυναίκα’’. 

Μία τρανσέξουαλ σερβιτόρα βιώνει τον ξαφνικό θάνατο του ώριμου οικογενειάρχη συντρόφου της στη διάρκεια μιας νυχτερινής ερωτικής τους συνάντησης. 

Η έχθρα της οικογένειάς του δεν της επιτρέπει ούτε την συμμετοχή στο πένθος τις ώρες και μέρες που ακολουθούν μέχρι την αποτέφρωσή του, αλλά ούτε καν την παρουσία της ακόμα και από μακριά στις νεκρώσιμες τελετές.

Ξέρουν όλοι στην οικογένειά του ότι η σχέση του με την τρανς Μαρίνα δεν ήταν τυχαία, ήταν ένας ισχυρός ερωτικός δεσμός και σε βάθος χρόνου.

Οι προκαταλήψεις τους όμως και ο συντηρητισμός της κοινωνίας τους οδηγούν σε μία στάση περιφρόνησης και επιθετικότητας απέναντί της.

Μια ''φυσιολογική'' ερωμένη ίσως θα την ανέχονταν. Όχι όμως και την Μαρίνα, μία τρανς.

Η Μαρίνα αντιστέκεται, το παλεύει, υποστηρίζει το δικαίωμά της να ερωτεύεται και να ζει όπως αυτή θέλει.

Συγκινεί η ταινία και προβληματίζει.

Η διεμφυλική Ντανιέλα Βέγκα εκπληκτική.

 mujer fantastica 2

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK