Εντυπωσιάζομαι από την καλλιτεχνική δημιουργία των νέων ανθρώπων και τις δυνατότητες της τεχνολογίας.

Σ΄αυτό το βίντεο ωστόσο, το βραβευμένο Apodemy της Κατερίνας Αθανασοπούλου, υπάρχει κάτι που με εντυπωσιάζει περισσότερο, με κάνει να αισιοδοξώ. Είναι η ιδέα, οι συμβολισμοί του Πλάτωνα, είναι ίσως κι αυτή η άρρητη αντίθεση με την καθημερινότητα που μόνο η Τέχνη μπορεί να προσφέρει.

Κόντρα στην κλάψα της αναγκαστικής μετανάστευσης και στο πολιτικό μελόδραμα, η δημιουργός βλέπει τη μετανάστευση ως αποδημία, τον άνθρωπο ως συνείδηση και σκέψη, τον
πολιτισμό όπως είναι, ένα παγκόσμιο συνεχές ταξίδι.

Ένα απόσπασμα από το ποίημα «Ο συγκάτοικος του Ιωάννη»

από τη συλλογή «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα».

Μα όταν κάποτε σηκωθώ ν' απολογηθώ θα 'χω μάρτυρες όλα τα σταυροδρόμια που έφτασα ναυαγός
ή τους έρημους σταθμούς που μπήκα να ζητήσω μια μικρή προθεσμία,
κι αργότερα όταν νικηθήκαμε, τι ηδονή να θυμάσαι
κι έζησα με ξεχασμένους πυροβολισμούς και ονειροκρίτες περασμένης μόδας —
όμως στην ταπείνωση υπάρχει κάτι τόσο ωραίο σαν εκείνη την ώρα να διαβαίνει ο Θεός κι αλήθεια
γιατί τα ωραιότερα πράγματα μ' εμπόδισαν πάντα να ζήσω;
Γι αυτό κι η κυρα -Μάρθα εκείνο το βράδυ μ' αγκάλιασε κι ένας στεναγμός βγήκε απ' το στήθος της.
«Για τα χρόνια που θα 'ρθουν», είπε. Τι εννοούσε;
Τι εννοούνε πάντα οι άνθρωποι;
Δεν απάντησα. Αλλά όποιος στάθηκε αναποφάσιστος στη μέση της κάμαρας έχει διαβεί κιόλας τα σύνορα του κόσμου.