Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Άρθρα-Δηλώσεις

Το νόημα της προόδου

Του Σπύρου Λυκούδη

Αντίθετα με τα επαναστατικά στερεότυπα, οι μεγάλες και σταθερές αλλαγές στη ζωή συμβαίνουν αθόρυβα.
Σ ΄αυτό ακριβώς το σημείο θα βρεθούμε ως κράτος και κοινωνία το β΄ εξάμηνο του 2013.
Η πολιτική ευθύνη και οι κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης μπόλιασαν με πολιτική ωριμότητα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας το 2012. Αυτή, με τη σειρά της, θα επικαθορίσει την ανανέωση της πολιτικής ζωής και τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος το 2013.
Η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί άμεση συνέπεια της οικονομικής κρίσης αλλά φυσική συνέχεια της ευρύτερης και πολυεπίπεδης ελληνικής κρίσης, που άλλαξε άρδην το 2012 την αντίληψη του δημοσίου συμφέροντος και έδωσε ουσία και λόγο στην κριτική συνείδηση της Πολιτικής.
Καθώς λοιπόν εμπεδώνεται σταδιακά, σταθερά και εν μέρει βίαια, η αντίληψη της κοινωνίας για το ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον της και οι πολιτικές επιλογές που το υπηρετούν, η κοινωνία επανακαθορίζει τη σχέση της με τους θεσμούς, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, το συνδικαλισμό, την εκπαίδευση. Κοντολογίς με ό,τι χτίζει το μέλλον.
Και ο επανακαθορισμός αυτός γεννά νέες προσδοκίες από την πολιτική, αναδιαμορφώνει τη σχέση της με το χρόνο και το δημόσιο χώρο, αλλάζει τις προτεραιότητες μεταξύ των γενεών, διαγράφει νέο πλαίσιο κοινωνικού συμβολαίου και δικαιοσύνης, εντάσσει στην πραγματικότητα το αίσθημα του εθνικού και μεταγράφει τα συναισθήματά μας προς τους γείτονες.
Διότι το πώς μια κοινωνία εννοεί το δημόσιο συμφέρον της, με δεδομένες και τις ταξικές διαφοροποιήσεις, απαντά και στο πώς εννοεί τη συλλογική οργάνωσή της και στο ποια είναι τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά της αποδεκτής και αποδοτικής πολιτικής, οικονομικής, εθνικής κ.α.
Αυτός ακριβώς ο προσανατολισμός του δημόσιου συμφέροντος στο μέλλον είναι το σημαντικό πολιτικό στοιχείο του 2012 και αυτός νοηματοδότησε τις προσδοκίες και τις ενστάσεις των πολιτών από την πολιτική κι εκείνους που την ασκούν.
Την αλλαγή αυτή την αντιλαμβάνονται όλοι.
Όσοι όμως αισθάνονται ανασφαλείς να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, καταφεύγουν σε σχήματα παλαιά και αναγνωρίσιμα, συγχέουν τις ιδέες με τα συναισθήματα, τη δράση με τη διαμαρτυρία και καθαγιάζουν νοσταλγικά το εκδικητικό παρελθόν εφευρίσκοντας ιδεολογικό στίγμα στη μισαλλοδοξία. Είδαμε τέτοιες προσπάθειες βολικής αναπλαισίωσης της πολιτικής πάλης και του διακυβεύματός της το 2012, να απευθύνονται στους φόβους, τα ένστικτα ή το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, όπως η τάχα αριστερή άποψη πως η ελληνική κοινωνία θα λύσει τώρα τις ταξικές «εκκρεμότητες» του εμφυλίου και η φασιστική προπαγάνδα που ευαγγελίζεται την «ομαλότητα» της χουντικής περιόδου.
Στην πραγματική ζωή όμως, οι φαντασιώσεις δεν απαντούν στην παρακμή και τη σύγχυση, όχι μόνο γιατί μυθοποιούν το παρελθόν, αλλά και διότι απαγορεύουν τη λογική και την ελπίδα ναρκοθετώντας έτσι οποιαδήποτε προοπτική.
Αυτό που έγινε ξεκάθαρο στην κοινωνία το 2012 είναι η αναγκαιότητα να αναφέρονται στο μέλλον οι επιλογές μας και να αποκτήσουν χαρακτήρα μακροπρόθεσμης εθνικής πολιτικής.
Το 2013 είναι η χρονιά του σχεδιασμού της προοπτικής. Που πάει να πει περιγραφή των μακροπρόθεσμων στόχων, αυστηρά χρονοδιαγράμματα και επιστράτευση όλων, ανθρώπων, επιλογών και δράσεων, στην υπηρεσία του μέλλοντος.
Το μεγάλο μας στοίχημα, όλα τα «εφόσον» και τα «δια ταύτα» της πολιτικής εξέλιξης, θα κριθούν στο τέλος του καλοκαιριού. Και θα δώσουν περιεχόμενο στην έννοια της προόδου της ελληνικής κοινωνίας. Η μεταρρύθμιση στο δημόσιο τομέα και στην εκπαίδευση, ο σχεδιασμός ενός σταθερού, δίκαιου και αποδοτικού φορολογικού συστήματος και μηχανισμών ελέγχου, η πρώτη φάση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής παρέμβασης στον αγροδιατροφικό τομέα και ο εκσυγχρονισμός της Δικαιοσύνης πρέπει ως τότε να έχουν δρομολογηθεί ανεπίστρεπτα. Για να βρισκόμαστε στο αναπόδραστο σημείο, όταν ξεκινήσει η συζήτηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την ενοποίηση του τραπεζικού τομέα αρχικά και την οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αργότερα.
Οι εφαρμοσμένες πολιτικές και η μεθοδολογία τους διδάσκουν όχι μόνο έναν τρόπο ζωής και συνύπαρξης αλλά κι έναν τρόπο ανάγνωσης της πραγματικότητας. Και μόνον αυτές βάζουν φρένο στις φαντασιώσεις των μισαλλόδοξων και δίνουν νόημα και περιεχόμενο στην πρόοδο.
Στο πεδίο της πραγματικότητας λοιπόν, θα αναμετρηθούμε το 2013, με κυρίαρχο στόχο το νόημα της προόδου, γιατί, όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης «Μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο».

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή

08/01/2013

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK