Του Σπύρου Λυκούδη

Αυτήν την περίοδο αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη κινητικότητα στον χώρο που αναφέρεται στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, δηλαδή στις ευρύτερες δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Καταγράφονται αναζητήσεις και ζυμώσεις και αναμένονται, ίσως για πρώτη φορά, κάποια συμπεράσματα και ενδεχομένως εξελίξεις.

Έχουμε πια σαφή την εικόνα ότι ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν επιθυμεί την ένταξη ή και την υποστήριξή του στο νέο διαμορφούμενο δίπολο Σαμαρά – Τσίπρα και αναζητά πολιτική στέγη, άλλη φωνή, νέα ελπίδα.

Η ΔΗΜΑΡ έχει νομίζω το πλεονέκτημα της ιστορικής ηθικής και πολιτικής διαδρομής για να λειτουργήσει ως καταλύτης στην προσπάθεια ανασύνθεσης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, διατηρώντας προφανώς στο ακέραιο την πολιτική και οργανωτική της αυτονομία αλλά και χωρίς να προβάλλει ή να δέχεται αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς.

Μπορούμε να αισιοδοξούμε;

Δεν είναι εύκολα τα πράγματα αλλά μπορούμε να ελπίζουμε αν σκεφτούμε ότι στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς συναντώνται ιστορικές αγωνιστικές εμπειρίες, μαχόμενα δρώντα πολιτικά πρόσωπα, αλλά και σημαντικοί διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες που μπορούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη χάραξη μιας νέας προοδευτικής πορείας του τόπου.

Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ

08/12/2013