Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Άρθρα-Δηλώσεις

Η κρίση, οι μεταρρυθμίσεις, οι συναινέσεις.

Του Σπύρου Λυκούδη

Η Ελλάδα το 2010 ουσιαστικά κατέρρευσε, χτυπημένη από τη χρηματοπιστωτική κρίση που σάρωσε την ευρωζώνη, γιατί αποτελούσε έναν από τους πιο αδύνατους κρίκους της, με σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα, ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος. Η τυπική χρεοκοπία και η ολική της καταστροφή αποφεύχθηκαν λόγω της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωζώνη και του μεγαλύτερου προγράμματος χρηματοδότησης που έχει δοθεί ποτέ. Η κρίση αυτή όμως είχε σημαντικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ της χώρας και στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Έφερε δε καθαρά στο προσκήνιο την μέγιστη ανάγκη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχε υλοποιήσει η Ελλάδα εδώ και χρόνια, χωρίς την ανάγκη μνημονίων.

Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε όμως συνολικά ανώριμο και ανίκανο, έστω και σε συνθήκες κρίσης, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού του Κράτους και της οικονομίας, με στοιχειώδη συνεννόηση συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, όπως έκαναν άλλες χώρες που βρέθηκαν στην ίδια θέση με την Ελλάδα.

Το κρυφτούλι με το μνημόνιο – αντιμνημόνιο παίχθηκε όλα τα χρόνια της κρίσης, ακόμη και με την νέα Κυβέρνηση συνεργασίας που αναδείχθηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012. Αντί να βρεθεί ένας τρόπος συνεννόησης για να προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η μεν Κυβέρνηση τις προωθούσε σε μεγάλο βαθμό ευνουχισμένες η δε αντιπολίτευση απέρριπτε κάθε αλλαγή ως μνημονιακή επιβολή. Ακόμη και για σοβαρές μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε το πρόγραμμα προσαρμογής, όπως το περιουσιολόγιο, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, οι κρατήσεις υπέρ τρίτων, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση με την ενοποίηση των ταμείων, το συνταξιοδοτικό και άλλες κρίσιμης σημασίας αλλαγές η κυβέρνηση έπαιζε συνεχείς καθυστερήσεις, πιεζόμενη από την κομματική και συντεχνιακή της πελατεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναδείχθηκε ως νέα αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 2012, αφού κέρδισε μεγάλα τμήματα και ειδικές ομάδες συμφερόντων οι οποίες στήριζαν τις προηγούμενες δεκαετίες το παλιό πολιτικό σύστημα, υποσχόμενος το παρελθόν μιας δανεικής ευημερίας, έγινε ο νέος αυθεντικός εκφραστής τους.

Οι ομάδες αυτές του πληθυσμού, είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ το όχημα εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους και συνέχισης των προνομίων, που είχαν διασφαλίσει ως πελάτες του παλιού κυρίαρχου για σαράντα χρόνια συστήματος, εις βάρος όμως του κοινωνικού καθολικού συμφέροντος. Το βασικό σύνθημα της αντιπολίτευσης είναι και σήμερα, η κατάργηση του  θεσμικού πλαισίου που ψηφίσθηκε από τις «μνημονιακές» Κυβερνήσεις και η επιστροφή στην κατάσταση προ του 2009. Στην πράξη δηλαδή συνέχεια της ίδιας απορριπτικής και άγονης καταγγελτικής πολιτικής της προηγούμενης αντιπολίτευσης στην Κυβέρνηση Παπανδρέου του 2009, δηλαδή της “αντιμνημοναικής” ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η οποία εν τω μεταξύ έγινε το βασικό κόμμα της νέας “μνημονιακής” Κυβέρνησης του 2012. Είναι τραγικό αλλά πολλοί αναλυτές θεωρούν πλέον ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μπορέσουν να γίνουν υπεύθυνες και ρεαλιστικές οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας όταν είναι στην αντιπολίτευση. Να αναλάβουν Κυβερνητικές ευθύνες, με δεδομένο όμως το ενδεχόμενο να έχει εν τω μεταξύ καταρρεύσει η χώρα.

Στη σημερινή Ελλάδα αρνούμαστε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να ασκήσουμε στοιχειώδη αυτοκριτική που οδηγεί στην αυτογνωσία και στην πραγματική εκτίμηση των δυνατοτήτων και των περιορισμών μας, εξωτερικών και εσωτερικών ως έθνος, κράτος και κοινωνία. Αρνούμαστε να συζητήσουμε τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας. Μονομαχούμε λυσσασμένα για τα συμπτώματα. Μηρυκάζουμε τη μιζέρια μας. Ζούμε το σύγχρονο μύθο μας ότι το Μνημόνιο έφερε την κρίση ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Κατασκευάζουμε αχυράνθρωπους για να τους λογχίζουμε κατά βούληση. Γι αυτό αποτυγχάνουμε.

Νομίζω λοιπόν με αυτές τις σκέψεις πως κάθε σώφρων Έλληνας δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα πως στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης η απάντηση στον διάχυτο πολιτικό παραλογισμό είναι να αλλάξουμε πορεία. Η απάντηση είναι η πολιτική της συνεννόησης και των μεγάλων Εθνικών συναινέσεων.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

02/12/2014

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK