Του Σπύρου Λυκούδη

Όπου επικράτησε ο ρεαλισμός του εθνικού συμφέροντος έναντι του κυνισμού των «εθνικών» στερεοτύπων, όποτε το εθνικό όφελος εξετάστηκε σε βάθος χρόνου και προκρίθηκαν πολιτικές ειρήνης έναντι πρόσκαιρων ικανοποιήσεων των «εθνικών» ακροατηρίων, οι σχέσεις μας με την Τουρκία βελτιώθηκαν.

Του Σπύρου Λυκούδη

Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί σήμερα στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Φαίνεται να είναι αποδεκτός από ευρύ τμήμα των πολιτών. Αυτή η αποδοχή δεν εξηγείται μόνο με την ισχύ της υποσχεσιολογίας σε περιόδους βαθειάς κρίσης.
Είναι και κάποιες παθογενείς ιδιαιτερότητες της ελληνικής αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, ρητές και άρρητες, που σε τέτοιες φάσεις δημιουργούν δυναμικές. Θα αναφερθώ στις 4 συνήθεις, αυτές ακριβώς που βάζουν τελικά την Αριστερά στη γωνία, παρά τα κέρδη που της αποφέρουν στη φάση της οργής.

Του Σπύρου Λυκούδη

Όσοι προπαγάνδισαν ως μοναδική δημοκρατική θέση την «αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής» και επέβαλαν το διαχωρισμό των πολιτικών σε μνημονιακούς και υπερασπιστές του λαού καλλιέργησαν μια μανιχαϊστική διάσταση στην πολιτική αντιπαράθεση. Κάθε πρόταση τοποθετούνταν στον άξονα Καλού - Κακού, εξετάζονταν με όρους θεολογικής αλήθειας. Όποιος τολμούσε να προτείνει αλλαγές ή συμμετείχε σ΄αυτές, ενσάρκωνε έναν οιονεί προδότη του λαού. Αντιθέτως, όποιος κατακεραύνωνε οποιαδήποτε αλλαγή υπερασπιζόμενος την αδράνεια και ωραιοποιούσε την πρότερη διεφθαρμένη περίοδο διακυβέρνησης, αποκτούσε πιστοποιητικό λαϊκού αγωνιστή.

Του Σπύρου Λυκούδη

Όσοι αισθάνονται ανασφαλείς να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, καταφεύγουν σε σχήματα παλαιά και αναγνωρίσιμα, συγχέουν τις ιδέες με τα συναισθήματα και καθαγιάζουν νοσταλγικά το εκδικητικό παρελθόν εφευρίσκοντας ιδεολογικό στίγμα στη μισαλλοδοξία.
Εμείς το 2013 θα αναμετρηθούμε στο πεδίο της πραγματικότητας, με κυρίαρχο στόχο το νόημα της προόδου, γιατί, όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης «Μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο».