Συνέντευξη στην στήλη Άνθρωποι, της δημοσιογράφου Μυρτώς Λιαλιούτη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Ψηφίσαμε ως Αντιπροέδρους της Βουλής στην πρόσφατη ψηφοφορία αυτούς που επέλεξαν να προτείνουν τα κόμματα που είχαν – με βάση τον Κανονισμό της Βουλής – την ευθύνη της πρότασης. Ψηφίσαμε απολύτως τυπικά και θεσμικά. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουμε ψηφίσει ως σήμερα σε όλες τις συνόδους της Βουλής στις αντίστοιχες ψηφοφορίες.

Αν αυτή η εκλογή είχε διαφορετικό χαρακτήρα, είναι προφανές ότι θα είχαμε ψηφίσει αρνητικά στον Δ. Καμμένο για λόγους ιδεολογικούς, πολιτικούς αλλά και πολιτικής αισθητικής και βεβαίως με αιτιολόγηση της ψήφου μας μέσα στην Βουλή την ίδια ώρα. Δεν θα επιλέγαμε δηλαδή την σκόπιμη απουσία ως εύκολη λύση. Σε κάθε περίπτωση πάντως ακούω με σεβασμό την κριτική που ασκείται στην ψήφο μας και βεβαίως την επιχειρηματολογία που την συνοδεύει.

Το Συνέδριο της ΔΗΣΥ αν είχε στόχο να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον σημαντικού τμήματος της κοινωνίας για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, το πέτυχε. Αλλά ως εκεί. Γιατί διαβάζω και ακούω υπερβολές από πλευράς ΔΗ.ΣΥ. που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το Συνέδριο τροφοδότησε με ιδέες και προτάσεις έναν παγωμένο διάλογο. Δεν είναι λίγο. Τα όσα όμως θα ακολουθήσουν είναι τα σημαντικά και εδώ έχει σημασία το πώς θα διαχειριστούν τα επόμενα βήματα και η ΔΗΣΥ και άλλες πολιτικές δυνάμεις του χώρου, κυρίως το Ποτάμι.

Βεβαίως θύμιζε ΠΑΣΟΚ το Συνέδριο και πολύ μάλιστα, αφού στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε. Ήταν αναμενόμενο. Μην αδικήσουμε όμως εξ’ αυτού τις προθέσεις των διοργανωτών.

Το ΠΑΣΟΚ που είναι όχι απλώς ο κορμός της ΔΗΣΥ αλλά και ο κινητήριος άξονας της, πρέπει να αποδεχθεί μια μεγάλη αλήθεια, ότι ο κύκλος του, ως το κραταιό κόμμα των δεκαετιών της μεταπολίτευσης, έχει κλείσει.

Αυτό δεν λέγεται, τουλάχιστον από εμένα, απαξιωτικά. Αντιθέτως, τιμώ την προσφορά του σε κρίσιμες καμπές της μεταπολίτευσης και την γενναιότητά του στην τελευταία περίοδο της κρίσης. Αλλά μια άλλη πορεία είναι απολύτως αναγκαία. Το ΠΑΣΟΚ , άρα και η ΔΗ.ΣΥ., πρέπει να πείσουν με μια σειρά τολμηρές επιλογές ότι πρέπει να συγκροτηθεί ένας ΝΕΟΣ, ενιαίος, συλλογικός φορέας στον δημοκρατικό χώρο, ανοιχτός στην κοινωνία. Εγώ δεν πιστεύω βεβαίως ότι τα κόμματα συγκροτούνται με πολιτική παρθενογέννηση, από το πουθενά ή δια περιπάτου. Οι υπάρχουσες δυνάμεις θα γεννήσουν το νέο. Αλλά να το γεννήσουν. Έτσι θα πεισθούν όλοι για να προστρέξουν.

Όσες φορές βρέθηκαν στελέχη από όλα τα σχήματα, μικρά ή μεγαλύτερα της Κεντροαριστεράς, για να αναζητήσουν τον κοινό πολιτικό τόπο, δεν δυσκολεύτηκαν. Τελευταία απόδειξη το κοινό πόρισμα του περασμένου καλοκαιριού από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Κινήσεις Πολιτών και ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς. Προφανώς υπάρχουν ακόμα πλευρές για συζήτηση, υπάρχουν διαφορές. Αλίμονο. Δεν είναι οι πολιτικοί χώροι νεκροταφείο σιγής. Αλλά ο κοινός τόπος υπάρχει. Οι προσωπικές υπερβάσεις είναι αυτές που χρειάζονται. Και όχι για την επιβίωση του χώρου αλλά για την δημιουργική ισορροπία του πολιτικού συστήματος.

Κεντροαριστερά ή προοδευτικό κέντρο; να ένα προκλητικό ερώτημα για μεγάλη ενδιαφέρουσα και ερεθιστική συζήτηση. Διαβάζω κείμενα υποστηρικτικά της δημιουργίας ενός προοδευτικού Κεντρώου κόμματος στην Ελλάδα σήμερα. Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι κλίνουν προς αυτήν την κατεύθυνση με τις αναλύσεις τους. Τις διαβάζω προσεκτικά. Κάθε φορά όμως νομίζω πως βρίσκω καθαρά μπροστά μου τον βίαιο και ταχύ τρόπο με τον οποίο βγήκε από τη σκέψη των καλών αυτών φίλων το σημαντικό ιστορικό και γεμάτο τομές και εμπειρίες φορτίο της Αριστεράς και το αξιακό της απόθεμα, σημαντικά στοιχεία και σήμερα για τις όποιες πολιτικές διαγνώσεις. Αυτή δε η αγνόηση ή και απαξίωση για κάθε τι που ακούγεται αριστερό, προφανώς έχει σχέση με το πώς διασύρθηκε στις μέρες μας, από την περιπέτεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η Αριστερά στο σύνολό της.

Τι σημαίνει σήμερα Αριστερά, ακούς.

Τι χρειάζεται σήμερα η Αριστερά, ακούς.

Θα μπορούσα πολύ άνετα νομίζω να αντιστρέψω:

Τι σημαίνει σήμερα δηλαδή Κέντρο; τι σημαίνει σήμερα δηλαδή Κεντρώος;

Πιστεύω στην μεγάλη Δημοκρατική Μεταρρυθμιστική παράταξη με κοινωνικά χαρακτηριστικά, στηριγμένα και στις αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς.

Δηλαδή στην Κεντροαριστερά.

Την Αριστερά την δυσφημούν οι πολιτικές πρακτικές που αναιρούν τις αξίες της και από τέτοιες ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γεμάτος. Με ρωτάτε αν θα μπορούσα στο μέλλον να συνεργασθώ με τον Αλ. Τσίπρα. Βεβαίως θα μπορούσα να συνεργαστώ με έναν διαφορετικό Τσίπρα σε μια διαφορετική Αριστερά. Απαντώ έτσι και είμαι ειλικρινής, αλλά ταυτοχρόνως χαμογελώ γιατί θυμάμαι αυτό που κατά καιρούς λέγαμε για να αποφύγουμε δύσκολες ερωτήσεις «εμείς υποστηρίζουμε μια… άλλη Ελλάδα σε μια… άλλη Ευρώπη, σε έναν… άλλο κόσμο».

Προφανώς δεν υπάρχουν σήμερα ηγετικές μορφές σαν τον Λεωνίδα Κύρκο. Όσοι ζούσαμε πολιτικά κοντά του, δίπλα του, ξέρουμε τι δύναμη αντλούσαμε από αυτόν και τι έμπνευση. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ηγέτες βάζουν την σφραγίδα τους στις εποχές και στα γεγονότα και υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ένας ηγέτης σαν τον Λεωνίδα θα είχε σήμερα λειτουργήσει καταλυτικά στη συγκρότηση του μεγάλου Δημοκρατικού χώρου;

Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ

08/07/2017

{gallery}01{/gallery}

{gallery}02{/gallery}