Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Ενδιαφέροντα άρθρα

Πηδάλιο δίχως σκάφος



Του Νότη Παπαδόπουλου

Καλή είναι η συναίνεση, αλλά, αντίθετα από τον λαϊκισμό, δεν κόβει εισιτήρια. Είναι ένα πιάτο ανάγκης που σερβίρεται κρύο. Και γι' αυτό και δεν προτιμάται.

Συναίνεση σε έναν προϋπολογισμό μείωσης των κρατικών δαπανών ζητούσε ο κ. Κ. Καραμανλής το 2009, έπειτα από μια πενταετία ανέμελης κρατικής σπατάλης που έφερε τη χώρα ένα βήμα από τη χρεοκοπία. Με το «λεφτά υπάρχουν» και την πράσινη ανάπτυξη του κ. Γ. Παπανδρέου η χώρα έκανε ένα βήμα μπροστά και προσγειώθηκε στο Καστελόριζο.

Συναίνεση ζήτησε και ο Γιώργος από τον κ. Σαμαρά για την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Εκείνος όμως του απάντησε με τα σίκουελ Ζάππειο 1, 2 και 3. Ωσπου ανέλαβε και αυτός τη διακυβέρνηση του τόπου υπογράφοντας μαζί με τον κ. Βενιζέλο το δεύτερο Μνημόνιο της χώρας.

Λίγο πριν από την έξοδο της χώρας στις αγορές συναίνεση ζητήθηκε και από τον κ. Τσίπρα στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Αλέξης όμως ονειρευόταν να βαράει νταούλια και την κυρία Μέρκελ να χορεύει. Επτά μήνες και ένα εκατομμύριο ψέματα αργότερα υπέγραφε και αυτός το δικό του - τρίτο - βαρύ Μνημόνιο.

Και τώρα αυτός που αναρριχήθηκε στην εξουσία ανεμίζοντας τη λαοπρόβλητη σημαία του λαϊκισμού παρακαλάει για συναίνεση στο σημερινό Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Στόχος να περάσει από τη Βουλή χωρίς να γκρεμιστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το δυσβάσταχτο νέο Ασφαλιστικό, με αυξήσεις στα όρια ηλικίας και μειώσεις σε όλες τις συντάξεις.

Οπως πολύ καλά όμως έχουν μάθει πλέον όλοι, η συναίνεση είναι γι' αυτούς που την έχουν ανάγκη. Και όχι πάντως για τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠαΣοΚ, Ποτάμι) που περιμένουν πώς και πώς τον εκτροχιασμό του ΣΥΡΙΖΑ για να φορτώσουν εκείνα τους επιβάτες του. Πόσω μάλλον για τους υποψήφιους αρχηγούς της της ΝΔ που δεν ξεχνούν ότι, όπως είπαμε, η συναίνεση, αντίθετα από τον λαϊκισμό, δεν κόβει εισιτήρια. Είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο. Και γι' αυτό δεν προτιμάται.

Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠαΣοΚ - Ποταμιού θα μπορούσε να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο του πρόσκαιρου πολιτικού συμφέροντος. Μια κυβέρνηση που τόσο χρειάζεται ο τόπος για να βγει από το σημερινό αδιέξοδο αλλά τόσο απεχθάνονται οι πρωταγωνιστές των πολιτικών εξελίξεων.

Οι πολιτικοί πρωταγωνιστές που παλεύουν νύχτα-μέρα να αρπάξουν το πηδάλιο αγνοώντας ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει σκάφος...

Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ

29/11/2015

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK