Του Χρήστου Χωμενίδη

Όσο περνούν οι εβδομάδες και οι μήνες παρατηρώ ότι ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών του "ευρωπαϊκού" λεγόμενου "τόξου" βεβαιώνεται απολύτως πως ο θρίαμβος στις προσεχείς εκλογές έχει οριστικά κλειδώσει. Πως όποτε και αν τις προκηρύξει η σημερινή κυβέρνηση, ό,τι και αν κάνει καθ'οδόν προς τις κάλπες, θα συντριβεί. Πως ο Σύριζα θα απωλέσει τη μισή -δεν αποκλείεται και τα δύο τρίτα- της δύναμης του και από την επομένη κιόλας μέρα θα μπει σε μια διαδικασία ταχείας αποσύνθεσης, ίσως και εξαέρωσης.

"Η χώρα επιτέλους θα σοβαρευτεί, θα ανασκουμπωθεί και θα καλπάσει προς τα εμπρός. Την εποχή Τσίπρα σύντομα δεν θα τη θυμόμαστε παρά σαν έναν εφιάλτη...".

Η αχαλίνωτη αισιοδοξία ωθεί τους ευάριθμους οπαδούς του "Παραιτηθείτε" να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα σε κάτι που θυμίζει περισσότερο σχολική γιορτή παρά πολιτική συγκέντρωση. Κάνει παράλληλα εκείνους οι οποίοι θεωρούν εξασφαλισμένη τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη -τόσους αγώνες έδωσαν, τόσα προσόντα διαθέτουν- να προβάρουν ήδη τα υπουργικά κοστούμια τους. Εφηβικά αφελές το μεν, μολιερικό το δε.

Διαπιστώνω ωστόσο και δυό ακόμα συμπεριφορές ολότελα -κατά τη γνώμη μου- λανθασμένες και εν δυνάμει πολύ επικίνδυνες.

Η πρώτη είναι η αφ' υψηλού αντιμετώπιση όσων είτε μένουν ακόμα πιστοί στον Σύριζα είτε αυτοπροσδιορίζονται σήμερα ως αμφιταλαντευόμενοι.

"Πρόκειται για το πιό καθυστερημένο -ή και διεφθαρμένο- κομμάτι της κοινωνίας" αφορίζουν τινές του ευρωπαϊκού τόξου. "Δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε μαζί τους. Ας βράσουν στο ζουμί του 15%, το οποίο σύντομα θα γίνει μονοψήφιο...".

Κανένας κατ' αρχήν που συμμετέχει στα δημόσια πράγματα -έστω και αρκούμενος στον ρόλο του σχολιαστή- δεν συγχωρείται να περιφρονεί κανέναν συμπολίτη του. Να τον βαφτίζει απέλπιδα περίπτωση, χαμένη από χέρι. Όλοι έχουμε ανάγκη όλους. Και αν κάποιοι από εμάς πιστεύουν -μετά λόγου γνώσεως- ότι καταλαβαίνουν περισσότερα, κρίνουν καλύτερα, εκείνοι οφείλουν να αγωνίζονται διαρκώς να ανοίξουν τα μάτια των υπολοίπων.

Όχι. Οι εναπομείναντες οπαδοί του Σύριζα -δεν αναφέρομαι στα κομματικά στελέχη- δεν αποτελούν μαύρα πρόβατα. Ούτε προσδεδεμένοι ισόβια σε συντεχνίες είναι, ούτε ανίατα ιδεοληπτικοί. Για ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας πρόκειται, οι οποίοι -σε κατάσταση σοκ απ' τη χρεοκοπία του κράτους το 2010, την εκτίναξη της ανεργίας, τη ραγδαία συρρίκνωση της οικονομίας- πίστεψαν τα αναίσχυντα ψέμματα του Αλέξη Τσίπρα. Εμπιστεύθηκαν τις ταχυδακτυλουργίες και τις ψευτομαγκιές του Γιάνη Βαρουφάκη. Παρασύρθηκαν από τη μισαλλόδοξη ρητορική της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Η κυβερνητική διετία των Συριζανέλ τούς τραυμάτισε βαρύτερα από ό,τι εμάς. Όχι μονάχα διαψεύστηκαν οικτρά τα όνειρά τους αλλά και η καθημερινότητά τους ζορίστηκε έτι περαιτέρω. Μισθοί και συντάξεις ροκανίστηκαν, το αφορολόγητο όριο μειώθηκε, τα έξοδα των νοικοκυριών αυξήθηκαν. Κι άλλες δουλειές φαλήρισαν... Τόσο προδομένοι, τόσο απελπισμένοι νοιώθουν -ο δείκτης απαισιοδοξίας στην πατρίδα μας χτυπάει παγκόσμιο ρεκόρ, υπερβαίνει το 90%-, ώστε το να τους κουνάμε εμείς το δάκτυλο για τις επιλογές τους το 2015 συνιστά σαδισμό.

Εφόσον αισθανόμαστε δικαιωμένοι από την Ιστορία, έχουμε υποχρέωση να τους επαναπροσεγγίσουμε αγαπητικά, γεφυρώνοντας τα χάσματα του παρελθόντος, περιγράφοντας τους ένα μέλλον καλύτερο, το οποίο να τους περιλαμβάνει. Τώρα είναι που πρέπει να μαλλιάσει η γλώσσα μας για να εξηγήσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις, η προσέλκυση επενδύσεων, η εκ βάθρων αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου θα βελτιώσει τη ζωή κάθε Έλληνα. Θα δώσει προοπτική στα παιδιά του.

Έρχομαι στο δεύτερο ατόπημα κάποιων στα δεξιά του ευρωπαϊκού τόξου, οι οποίοι έχουν -φαίνεται- κολλήσει τον ρεβανσισμό του Σύριζα. Το να αγορεύεις σε κάθε ευκαιρία για την "ιδεολογική χρεοκοπία" της Αριστεράς, το να προσβλέπεις στις προσεχείς εκλογές ως ημέρα απελευθέρωσης από τη δήθεν ηγεμονία της είναι και σφαλερό και ατελέσφορο.

Σφαλερό επειδή δεν υπάρχει μονάχα μία Αριστερά. Όπως αυτοπροσδιοριζόμενος ο Πάνος Καμμένος ως δεξιός θα προκαλούσε αναφυλαξία σε εμβληματικές μορφές της συντηρητικής παράταξης -στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή-, έτσι όταν παριστάνει ο Αλέξης Τσίπρας τον αριστερό ηγέτη του 21ου αιώνα, κάνει τα κόκκαλα του Αλέξανδρου Σβώλου, του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου να τρίζουν. Η κυβέρνηση Συριζανέλ αποτελεί διασταύρωση των χειρότερων εκδοχών τόσο της καθ'ημάς Αριστεράς όσο και της Δεξιάς. Πρόκειται για έναν θίασο που τα μέλη του έχουν ενίοτε ιδεολογικές αφετηρίες, δεν νοιάζονται εντούτοις σήμερα παρά για να παρατείνουν όσο γίνεται και να καρπωθούν ό,τι μπορούν περισσότερο από την παραμονή τους στην εξουσία. Οι θλιβερές τους επιδόσεις στο τιμόνι της χώρας δεν οφείλονται στην κοσμοθεωρία τους. Μα στην ασχετοσύνη και τον τυχοδιωκτισμό τους.

Η αντιαριστερή προσέτι ρητορική -που έφθασε πρόσφατα να αποπειράται να δικαιώσει εν μέρει τη Χούντα της 21ης Απριλίου- είναι ατελέσφορη διότι εγκλωβίζει μια κρίσιμη μάζα πολιτών, οι οποίοι διατηρούν βιωματικούς ή κληρονομημένους δεσμούς με την Αριστερά. Οι Έλληνες σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νοιώθουν περήφανοι για την Εθνική Αντίσταση, στην οποίαν ηγεμόνευε το ΕΑΜ. Θεωρούν το μετεμφυλιακό κράτος ασυγχώρητα εκδικητικό προς την παράταξη των ηττημένων. Διατηρούν ακόμα συναισθηματικό δεσμό με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Λατρεύουν τον Μίκη Θεοδωράκη ως μουσικό και ως αγωνιστή. Αποπειρώμενος να κατεδαφίσεις τούς -κατά την άποψή σου- μύθους, απλώς τούς αποξενώνεις. Τους πεισμώνεις. Τους ρίχνεις από αντίδραση στην αγκαλιά του εθνικολαϊκισμού.

Εάν φιλοδοξεί το ευρωπαϊκό τόξο να συγκροτήσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, απολύτως αναγκαία ώστε να μπει η Ελλάδα σε τροχιά ανόδου, πρέπει να συσπειρώσει τα εκλεκτότερα και πιό άφθαρτα στοιχεία από τη Δεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά. Πρέπει να επουλώνει και όχι να σκαλίζει τις πληγές. Πρέπει να διευκολύνει τον κάθε πολίτη, ιδίως εκείνους που στάθηκαν απέναντί του, να κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση και να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους πέρα από έωλους, χωρίς νόημα πλέον, διχασμούς.

Τίποτα, κανένας θρίαμβος, δεν έχει κλειδώσει. Έχουμε δρόμο μακρύ και ανηφορικό και πριν και μετά από τις προσεχείς εκλογές. Στον δρόμο αυτό δεν περισσεύει κανείς.


Δημοσιεύθηκε στο Capital.gr

26/06/2017