Για την πορεία των διαπραγματεύσεων:

Μιλάμε ακόμα στον αέρα, με αβεβαιότητες και με καθόλου σίγουρες προσεγγίσεις. Αυτό στο οποίο έχω καταλήξει εγώ -και που προφανώς είναι επηρεασμένο από την γενικότερη πολιτική μου άποψη - είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει πολύ πολύτιμο χρόνο κάνοντας βασικά διαπραγματευτικούς περιπάτους και βόλτες στην Ευρώπη ενώ ουσιαστικά ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύεται με το κόμμα του και όχι με τους εταίρους.

Δεν ισχύει πια  και το παραδέχονται, ότι θα είναι αμετακίνητοι από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει καν το μετεκλογικό σκηνικό που έλεγε «ούτε βήμα πίσω». Η φράση «η συμφωνία πρέπει να είναι συμβατή με το πρόγραμμά μας» έχει αντικατασταθεί με τη φράση «συμβατή με τον πυρήνα του προγράμματός μας». Ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Όταν οι λέξεις δεν είναι βολικές, ο ΣΥΡΙΖΑ αντικαθιστά τις λέξεις.

Ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι οδηγείται σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, ξέρει όμως ότι αν δεν το κάνει η άλλη λύση είναι η καταστροφή. Βρίσκεται εγκλωβισμένος σε αδιέξοδο. Από τη μία επιθυμεί να βρει λύση και να φέρει συμφωνία και από την άλλη νοιώθει δεσμευμένος από τις προεκλογικές του ρητορικές.

Ο πρωθυπουργός έχει μία ισχυρή επιρροή στην ελληνική κοινωνία γιατί δεν έχει κανένα αντίπαλο και έχει και μία ισχυρή στήριξη μέσα στη Βουλή στο να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Αυτά είναι πρωτοφανή. Αν αυτά δεν του αρκούν και νοιώθει υποχρεωμένος να απολογηθεί σε οποιονδήποτε δικό του βουλευτή, τότε τι να πω…