Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προ δυο ετών, σαν σήμερα, μας αποχαιρέτισε ο Λεωνίδας Κύρκος. Το υπενθυμίζω, όχι για μιλήσω για έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν τολμηρό και ουσιαστικό πολιτικό της Ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά για να τιμήσω την προσφορά του σε τούτον εδώ το χώρο.

Τίμησε αυτά τα έδρανα, αυτό το βήμα, για 30 περίπου χρόνια, σε πολύ δύσκολες για τον κοινοβουλευτισμό περιόδους, με απαράμιλλη πολιτική τόλμη και ανιδιοτέλεια. Γιατί πίστευε βαθειά και στήριζε με όλη τη θέρμη της ψυχής και του μυαλού του, καθημερινά, με όλες τις μικρές και μεγάλες πολιτικές επιλογές του την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τους θεσμούς, τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Γιατί τα θεωρούσε και τα τρία αυτά, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τους αξιόπιστους θεσμούς και τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων όρους εκ των ων ουκ άνευ για να πάει η πατρίδα, ο λαός μας μπροστά. Στο δρόμο του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και προόδου.

Κι έρχομαι τώρα στο αντικείμενο της σημερινής μας συζήτησης εξετάζοντας το ακροτελεύτιο άρθρο του το σημερινό ν/σ.
Στο Άρθρο 82 αναφέρθηκα και εχθές.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του νέου Κώδικα, είναι το ότι θεσπίζει ενιαίους κανόνες αντίληψης και διαχείρισης των Εθνικών Κληροδοτημάτων. Προς τούτο οφείλουμε να καταργήσουμε τις πρότερες αναίτιες εξαιρέσεις και αυτό κάνει το άρθρο 82.
Και ενώ στις προς κατάργηση μεταβατικές διατάξεις αυτού του άρθρου, στη φάση της διαβούλευσης του Νομοσχεδίου, υπήρχαν προς κατάργηση τα Διατάγματα του 1926 και του 1933, που αφορούσαν στα Ηπειρωτικά Κληροδοτήματα, και, άρα τα ενέτασσαν κι αυτά στους ενιαίους κανόνες διαχείρισης, ξαφνικά και αναίτια εξαιρέθηκαν.

Σας το είπα κι εχθές. Κύριε Υπουργέ παρακαλούμε να εξετάσετε τη συμπερίληψη των 3 διαταγμάτων που αφαιρέθηκαν από το άρθρο 82 του παρόντος νομοσχεδίου και αφορούσαν στα κληροδοτήματα Ιωαννίνων.
Εμείς, η ΔΗΜΑΡ, θα καταψηφίσουμε το άρθρο 82, εάν παραμείνει ως έχει.
Ας δούμε λίγο την ιστορικότητα της ως τώρα εξαίρεσης των Ηπειρωτικών Κληροδοτημάτων. Συστάθηκαν τον καιρό της Τουρκοκρατίας αυτά τα Κληροδοτήματα και με αντισυνταγματικά διατάγματα των δικτατοριών του Παγκάλου, του Μεταξά και της Χούντας θεσπίστηκε η διαχείρισή τους. Όλες οι προηγούμενες προσπάθειες επικαιροποίησης του νομικού πλαισίου, εκλογίκευσής του θα έλεγα, αποτύγχαναν στην υλοποίηση.
Ο Νόμος 1473 του 1984,ουδέποτε εφαρμόστηκε, η έκδοση συναφούς Υπουργικής Απόφασης του Υπουργείου Οικονομικών το 1986 ( Υ.Α. Κ.4849/1512/1-7-1986) με την οποία δόθηκε εντολή να περιέλθει το κληροδότημα Γεωργίου Σταύρου στο Δήμο Ιωαννιτών , επίσης, ουδέποτε εκτελέστηκε.

Κοιτάξτε όμως, δεν μας φταίνε η Τουρκοκρατία και οι δικτατορίες, αν διαιωνίζουμε εμείς, οι σύγχρονοι αυτό το καθεστώς! Δεν έχουμε Τουρκοκρατία δεν έχουμε δικτατορία, αντιθέτως βρισκόμαστε σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια θεσμοθέτησης λειτουργικών θεσμών, στήριξης της αξιοπιστίας τους που σημαίνει και στήριξη της Δημοκρατίας μας ...
Ε! δεν είναι ούτε λογικά, ούτε πολιτικά, ούτε ιστορικά αποδεκτή η εξαίρεση της διαχείρισης των Ηπειρωτικών κληροδοτημάτων από τον ενιαίο, τον εθνικό κανόνα. Τελεία και παύλα.

Έρχομαι τώρα στο Άρθρο 35: Τοποθέτηση κεφαλαίων
Εμείς, κύριε Υπουργέ, την προσαρμογή στις σύγχρονες χρηματοοικονομικές συνθήκες και μάλιστα με πρόνοιες για την αντιστάθμιση κινδύνου τη θεωρούμε αυτονόητη στο πλαίσιο του νομικού εκσυγχρονισμού.
Έχω όμως μια απορία, κ. Υπουργέ. Δεν είμαι ειδήμων περί των χρηματοοικονομικών επενδύσεων και των επενδυτικών εργαλείων της αγοράς χρήματος και πολύτιμων μετάλλων.
Αναρωτιέμαι όμως για ποιο λόγο δεν ακολουθούμε τον απλό, ξεκάθαρο και διαφανή τρόπο, που η πολιτεία έχει ήδη θεσπίσει για άλλες περιπτώσεις διαχείρισης δημοσίου χρήματος. Δηλαδή εφόσον ο διαθέτης, ο δωρητής, δεν ορίζει κάτι διαφορετικό, να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και περιορισμοί που έχει θεσπίσει το ελληνικό κράτος για τη διαχείριση των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων παραδείγματος χάριν. Εφόσον στην περίπτωση αυτή εξαντλείται η αυστηρότητα του νομοθέτη αναφορικά με τους περιορισμούς, χωρίς να αποκλείεται η επαγγελματική διαχείριση, άρα είναι απολύτως λογικό οι κανόνες αυτοί και οι περιορισμοί να επεκταθούν και στη διαχείριση των διαθέσιμων χρημάτων μιας κληρονομιάς.
Για ποιο λόγο να έχουμε πολλά διαφορετικά κανονιστικά πλαίσια διαχείρισης διαθεσίμων;

Στην ίδια κατεύθυνση, της απλούστευσης και της αποφυγής της πολυνομίας ή της πληθώρας του κανονιστικού πλαισίου, αλλά και της εξοικονόμησης πόρων είναι και η κριτική μας στο άρθρο 38, που αναφέρεται στις Υποτροφίες-διαγωνισμούς.
Γιατί κ. Υπουργέ των Οικονομικών, κ. υπουργέ της Παιδείας, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο μηχανισμός του Ιδρύματος Κρατικών υποτροφιών;
Να αναλάβει δηλαδή το ΙΚΥ την ανακοίνωση και προκήρυξη όλων των υποτροφιών, και να φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του όλες τις προκηρύξεις. Διαθέτει την απαιτούμενη τεχνογνωσία, έχει μακρά παράδοση στις προκηρύξεις και στις διεθνείς και δημόσιες ακαδημαϊκές σχέσεις. Φυσικά με τη συνεργασία των εκκαθαριστών-διαχειριστών κάθε κληροδοτήματος.

Οπωσδήποτε πάντως θα είναι απολύτως θετική εξέλιξη να νοικοκυρευτούν όλες – πάσης φύσεως και ύψους χρηματοδότησης – οι υποτροφίες σε έναν οργανισμό. Αυτό θα ωφελήσει όλους τους πιθανούς δικαιούχους, καθώς θα καταστήσει πολύ ευχερέστερη την πρόσβαση στην πληροφορία, θα μειώσει τους απαιτούμενους ανθρώπινους και δημοσιονομικούς πόρους και φυσικά θα ενισχύσει τη διαφάνεια και την αξιοκρατία.